Στο άρθρο αυτό, “νόμοι της ζωής” ονομάζονται γενικές διαπιστώσεις για τη ζωή και ειδικά σε σχέση με το ανθρώπινο γένος. Οι εν λόγω νόμοι έχουν και φυσική και ψυχολογική συνιστώσα, είναι σε αρμονία με τους σχετικούς επιστημονικούς νόμους, και η διατύπωσή τους δεν υπηρετεί μια ιδεολογία πολιτική είτε θρησκευτική.
Ο πρώτος αναφερόμενος νόμος αναφέρεται στους περιορισμούς γενικά. Η έννοια “περιορισμός” με ό,τι και αν συνδέεται, προκαλεί αρνητική αντίδραση σχεδόν σε κάθε άνθρωπο. Πρόκειται για συναισθηματική αντίδραση, την οποία διαπιστώνουμε ακόμη και σε επιστήμονες, οι οποίοι στο επιστημονικό τους πεδίο (όπως, η φυσική, η βιολογία, η ιατρική) γνωρίζουν ότι πολλοί φυσικοί περιορισμοί στις λειτουργίες και γενικά στη δεκτικότητα των έμβιων όντων, είναι απολύτως απαραίτητοι για την επιβίωσή τους.
Επομένως, χρειάζεται να θυμόμαστε ότι:
Υπάρχουν και ωφέλιμοι περιορισμοί, και τέτοιοι είναι πολλοί από τους φυσικούς βιολογικούς περιορισμούς. Οι περιορισμοί που τίθενται από τους ανθρώπους (π.χ. γραπτοί νόμοι, εθιμικές απαγορεύσεις, τεχνητά εμπόδια) γίνονται αντικείμενο οξύτατων αντιπαραθέσεων για το αν ωφελούν ή βλάπτουν, σύμφωνα με κάποια πολιτική είτε και θρησκευτική ιδεολογία και το άρθρο αυτό δεν παίρνει άμεσα θέση σε αυτές τις διενέξεις, αλλά, επισημαίνει την ακόλουθη διάκριση:
Τους περιορισμούς που έφτιαξαν άνθρωποι (γραπτούς νόμους, κανονισμούς, υλικά τεχνητά εμπόδια) μπορείς να τους ξεπεράσεις, να τους παρακάμψεις, να τους ξεγελάσεις και με κατάλληλες τεχνικές είναι δυνατόν να τους παραμερίσεις, δίχως δυσάρεστα επακόλουθα. Αντιθέτως, τους περιορισμούς της φύσης, και φύση είναι και οι λειτουργίες του σώματός σου, δε μπορείς να τους ξεγελάσεις και όποιους από τους φυσικούς περιορισμούς μπορέσεις να τους παραβιάσεις θα το πληρώσεις πολύ ακριβά, είτε άμεσα είτε στο μέλλον. Η φύση, σε οποιαδήποτε μορφή, είναι ανίκητη.
Η σύντομη τούτη εισαγωγή για τους περιορισμούς επισημαίνει δυο διακρίσεις: μερικοί περιορισμοί είναι ωφέλιμοι και μερικοί είναι βλαβεροί, μερικοί περιορισμοί είναι τεχνητοί και μερικοί είναι φυσικοί.
Συνδυάζοντας αυτές τις δυο διακρίσεις ισχύει το εξής:
Οι περισσότεροι φυσικοί περιορισμοί είναι ωφέλιμοι και για τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά και για το ανθρώπινο γένος. Οι περισσότεροι τεχνητοί περιορισμοί είναι βλαβεροί και για τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά και για το ανθρώπινο γένος, είτε άμεσα είτε με τα μελλοντικά αναγκαστικά επακόλουθά τους.
Το αλάνθαστο κριτήριο για το ποιοι τεχνητοί περιορισμοί είναι βλαβεροί είναι το εξής:
Κάθε τεχνητός περιορισμός που είναι σε αντίθεση με κάποιον φυσικό περιορισμό είναι βλαβερός περιορισμός, διότι, οι φυσικοί περιορισμοί είναι διαχρονικά ανίκητοι.
Η μικρή τούτη εισαγωγή κλείνει με την εξήγηση για την αρνητικότητα σχεδόν κάθε ανθρώπου και σχεδόν για κάθε περιορισμό: Η ψυχολογική “αλλεργία” για τους κάθε είδους περιορισμούς οφείλεται στις απαγορεύσεις και στις καταπιέσεις που υφίσταται ο άνθρωπος στα πρώτα χρόνια της ζωής του, που έχει την τάση να εκδηλώνει αδιακρίτως τις αυθόρμητες τάσεις του, βιολογικές και ψυχολογικές.
Ως επίλογος του άρθρου αυτού εκτίθεται μια επισήμανση, η οποία δε λέγεται από ηγέτες πολιτικούς και σπανιότατα τη γράφουν, είτε τη λέγουν επιστήμονες, διότι δεν είναι δημοφιλής:
Για όλα τα προβλήματα η βασική λύση είναι η κατάλληλη αλλαγή του τρόπου ζωής, έτσι ώστε να είναι καλύτερα προσαρμοσμένη στους φυσικούς νόμους.
Αυτό που ακόμη πιο σπάνια επισημαίνεται είναι ότι:
Ο τρόπος σκέψης και ο τρόπος ζωής χρειάζεται να αλλάζουν μαζί και σε αρμονία με τη φύση, αλλιώς η σύγκρουση μεταξύ τους και με τη φύση είναι που προκαλεί τα χειρότερα στη ζωή μας.
Ο καθώς χρειάζεται κάθε φορά (γνωστός ως Αστρογιάννης και Γιάννης Συμεώνογλου)
