Οι διελεύσεις του Πλούτωνα μας αλλάζουν τη ζωή.
Με τη διέλευση του Πλούτωνα στον Ήλιο ή τη Σελήνη σκοτεινιάζουν όλα. Έρχεται σε παίρνει από το χέρι, για ένα ταξίδι στον κάτω κόσμο. Είσαι φοβισμένος. Η ενέργειά του σε καθηλώνει. Δεν ξέρεις τι είναι. Απλώς ακολουθείς. Δε σου αφήνει επιλογή. Άραγε εσύ αφήνεις επιλογές σε αυτούς που ελέγχεις; Ελέγχεις μέσα από το σεξ, το λόγο, την κλάψα, τη γκρίνια, τη μουρμούρα, την κριτική, το προσωπείο της γλυκύτητας, της διπλωματίας. Μέσα από το φανατισμό, από την καλοσύνη, τη γενναιοδωρία, την αφέλεια-δήθεν ότι είσαι χαζός και δεν καταλαβαίνεις-, μέσα από μια θέση εξουσίας, την καριέρα, τη σκληρή γλώσσα, κάνεις σκουπίδι τον άλλον για να τον ελέγξεις. Μέσα από τη θυματοποίηση, τη θυσία. Κλαίγεσαι για να ελέγχεις. Χτυπάς για να ελέγχεις. Λες ότι το κάνεις για το καλό σου, για το καλό των άλλων, για οικονομική διαχείριση, έχεις πολλές δικαιολογίες. Είσαι απόλυτος, δε συζητάς. Επιβάλλεις αυτό που θέλεις εσύ, γιατί αυτό νομίζεις ότι είναι το σωστό. Έχεις εμμονές, ψυχώσεις, ένταση, πάθος, χρησιμοποιείς βία, είσαι ισχυρογνώμων, ωμός, χειραγωγείς, παρανομείς, καταπιέζεις, εκμηδενίζεις ανθρώπους, σε μικρό ή μεγάλο βαθμό, λίγο από όλα ή κάποια από τα παραπάνω. Αυτή την ενέργεια δίνεις, αυτή την ενέργεια εισπράττεις.
Ο Πλούτωνας, από διέλευση σε προσωπικό πλανήτη, είναι απόλυτος, όπως είσαι και εσύ. Δική σου ενέργεια είναι. Αυτό που πρέπει να φύγει από τη ζωή σου, που δε σε εξυπηρετεί, θα στο πάρει όσο και να χτυπιέσαι να το κρατήσεις. Για να ψάξεις την αιτία. Τη ρίζα. Να δεις εάν σε εξυπηρετεί και γιατί το κάνεις. Έχεις συνειδητοποιήσει ότι το κάνεις; Έχεις σκεφτεί πως νιώθουν αυτοί που χειραγωγείς; Βαριά λέξη. Δεν την αντέχεις. Αντέχεις όμως να το κάνεις και μάλιστα σε ανθρώπους που λες ότι αγαπάς; Ο Πλούτωνας όταν σκάσει είναι σαν την ατομική βόμβα. Έχει τεράστια ισχύ και μεγάλη διάρκεια. Διαλύεται ο κόσμος σου αργά και βασανιστικά. Έχει φασαρία. Σε πονάνε τα αυτιά σου, το μυαλό σου. Χτυπάς στα βράχια, στο χώμα. Φωνάζεις, πονάς και αυτός συνεχίζει, μέχρι να βγει όλο σου το δέρμα. Χωρίζεις, χάνεις γονείς, φίλους, μια πολύ καλή δουλειά χρόνων. Σταματάνε να σου μιλάνε τα παιδιά σου, οι φίλοι σου, οι γείτονες, αντιμετωπίζεις ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας, χαλάει το αυτοκίνητο, πέφτει το σπίτι. Ρίχνεις και μια απόπειρα αυτοκτονίας. Οι αυτοκτονικές τάσεις με τον Πλούτωνα είναι συνήθως τυφλές, δεν ξέρεις τι κάνεις. Είναι σα να σε καλεί να σε πάρει μαζί του στον κάτω κόσμο. Το ταξίδι στον κάτω κόσμο θα κρατήσει πολύ, αλλά πολύ περισσότερο η επήρεια αυτών που έζησες. Σε αφήνει κάτω, γυμνό, ταπεινωμένο, χωρίς εγώ, χωρίς δέρμα, χωρίς αξιοπρέπεια. Δεν ξέρεις από που να πιαστείς, σου τα παίρνει όλα. Ήταν όλα μια αυταπάτη, μια ψευδαίσθηση. Θα βγουν πολλά κρυμμένα. Νευρώσεις. Πεποιθήσεις. Φόβοι. Πράγματα που τα έκρυβες από τον ίδιο σου τον εαυτό. Ο Πλούτωνας τα φέρνει στην επιφάνεια, για να τα αντιμετωπίσεις. Καταστρέφει ότι σαθρό και σάπιο, για να φέρει στην επιφάνεια την απόλυτη δύναμη. Σβήνει το φως για να το ανάψει λαμπρότερο. Ένα τόσο δυνατό φως, που θα σε τυφλώσει από τη λάμψη του, γιατί έρχεται από πολύ βάθος. Στην αρχή το αρνείσαι, δε μπορείς να το δεχτείς, κατηγορείς τους άλλους, τη ζωή. Αρχίζουν τα γιατί, τα αναπάντητα «γιατί σε εμένα;». Μετά από πολύ κλάμα και πόνο πας στο «μήπως έφτιαξα κι εγώ κάπου και δεν το κατάλαβα;». «Για να τα χάσω όλα, να έχω τσακωθεί με όλους, μήπως φταίω και εγώ κάπου;». Κάπου εκεί αρχίζει το ταξίδι της μεταμόρφωσης. Είναι το πρώτο βήμα. Αρχίζεις σιγά σιγά να ανεβαίνεις, φτύνοντας χώμα για πολλά χρόνια. Το θέμα είναι ότι όλο αυτό που θα απελευθερωθεί, τί θα το κάνεις. Ο έλεγχος μας κάνει να νιώθουμε άτρωτοι. Πιστεύουμε ότι τον έχουμε ανάγκη. Τρέφει το εγώ μας. Μας δίνει δύναμη. Μας επιβεβαιώνει. Θέλουμε να φέρουμε ανθρώπους και καταστάσεις στα μέτρα μας, από φόβο, από ανασφάλεια. Νιώθουμε ασφάλεια όταν ελέγχουμε. Ο Πλούτωνας θέλει να σου δείξει που ελέγχεις, που ρουφάς ενέργεια, που εκμεταλλεύεσαι, για αυτό με τον Πλούτωνα καλό είναι να ξεκινήσεις ψυχανάλυση, να καθαρίσεις τις βρωμιές του μυαλού σου και της ψυχής σου. Η μεταμόρφωση του Πλούτωνα είναι μια πολύ σκληρή και επίπονη διαδικασία.
Πρέπει να καταλάβεις, όμως, ότι τίποτα δε σου ανήκει. Πρέπει να πας στα πιο βαθιά σου σκοτάδια. Πρόσεχε μόνο μη μείνεις εκεί!
Από την Αναστασία Βασιλοπούλου
