(Μέρος ΙI – από τον Κρόνο στην Αφροδίτη)
4ος σταθμός: Κρόνος
Στην τέταρτη στάση η Ψυχή εισέρχεται στο αφιλόξενο περιβάλλον του Κρόνου, τη γη του Χρόνου και της Θνητότητας. Το Άϋλο εξαϋλώνεται, καθώς η Ψυχή εφελκύεται στο βαρύ και αργό Κρόνιο φυσικό σώμα. Εξόριστη από τον Ποσειδώνιο “Κήπο της Εδέμ”, έρχεται τώρα η κρίσιμη ώρα της τοποθέτησής στη σάρκα, που πλέον θα πρέπει να υπακούει στους απαράβατους νόμους του Κάρμα, συμπεριλαμβανομένου του πεπερασμένου του γήρατος και του θανάτου.
5ος σταθμός: Δίας
Στο πέμπτο στάδιο, η Ψυχή προσπαθεί να καταλάβει το νόημα πίσω από την ανεξήγητη εμπειρία της “πτώσης” στο φυσικό πεδίο. Εισάγοντας την πίστη στην επιβίωση του Ασυνειδήτου πέρα από το θάνατο, κάνει υποφερτή τη σκληρή Κρόνια διάσταση, ελαφραίνει την πυκνότητά του, δίνει την ελπίδα πίσω από το μάθημα. Ίσως αυτό να εξηγεί γιατί στην παραδοσιακή Αστρολογία ο Δίας είναι κυβερνήτης των Ιχθύων και στη σύγχρονη συν-κυβερνήτης μαζί με τον Ποσειδώνα. Στη δε ελληνική Μυθολογία ήταν αδέλφια που μαζί με τον τρίτο αδελφό τους Πλούτωνα μοίρασαν τα βασίλεια του κόσμου. Από μία άποψη δηλαδή, ο Δίας θα μπορούσε να θεωρηθεί ως μία πιο “γήινη” εκδοχή του Ποσειδώνα, μια Οντότητα που επίσης μάς θυμίζει την ευκαιρία της πνευματικής επέκτασης, της ελευθερίας από το κέλυφος της γήινης διάστασης και τελικά της μετατροπής μας σε κάτι μεγαλύτερο και πιο ολοκληρωμένο από τον σάρκινο μανδύα μας.
6ος σταθμός: Άρης
Μετά το οξύμωρο της εγκατάστασης της γήινης εμπειρίας που προηγήθηκε -που παραμένει ωστόσο ακόμη σε μεγάλο βαθμό σε επίπεδο θεωρητικό- η Ψυχή αναπτύσσει στο έκτο στάδιο την Επιθυμία να αποσχιστεί εντελώς από το συλλογικό ασυνείδητο και να εξατομικευτεί ως ανθρώπινο ον. Ο Άρης δίνει το ένστικτο επιβίωσης, αυτό που ωθεί να διεκδικήσουμε το δικαίωμά μας στη ζωή, αυτό που ωθεί να πολεμήσουμε για τις ανάγκες μας και να δηλώσουμε στον κόσμο αυτό που θέλουμε. Αν ο Πλούτωνας είναι η “πνευματική libido”, η επιθυμητική φύση της Ψυχής, εκείνη που θέτει σε κίνηση όλο τον κύκλο των ενσαρκώσεων, όπως είπαμε στον πρώτο σταθμό, ο Άρης είναι η “γήινη libido”, η επιθυμητική φύση του σώματος.
7ος σταθμός: Αφροδίτη
Σε αυτό το σημείο, στο πεδίο της Αφροδίτης (στην Εσωτερική Αστρολογία θεωρείται “δίδυμος πλανήτης της Γης”), η Ψυχή καλείται να εξισορροπήσει την ατομο-κεντρική επιθυμία του προηγούμενου σταδίου με τις ανάγκες και τις επιθυμίες των Άλλων. Εισερχόμαστε στις έννοιες της Συν-ύπαρξης και της Συν-δράσης. Αν αναλογιστούμε δε, ότι η Γη είναι τοποθετημένη ανάμεσα στον Άρη και την Αφροδίτη (Εγώ-Εμείς), αυτό συμβολικά, πιθανότατα να σημαίνει ότι η Ψυχή δεν μπορεί να μπει σε καμία σχέση ή αλληλεπίδραση, χωρίς να έχει πριν στέρεα εγκαταστήσει το Εγώ της. Με δυο λόγια η γήινη εμπειρία δεν είναι τίποτε άλλο από μια πρακτική στη δυαδικότητα (Εγώ vs Άλλος) και στην ισορροπία του άξονα της Θηλυκής και της Αρσενικής Αρχής.
Διαβάστε εδώ το Μέρος I, από τον Πλούτωνα στον Ουρανό εδώ <–
