Οι άνθρωποι με τον Ποσειδώνα στους Ιχθύς έχασαν την αίσθηση του χρόνου…
Όλο και περισσότεροι άνθρωποι παραπονιούνται ότι δεν αντιλαμβάνονται πως περνά η μέρα τους, ο μήνας, ο χρόνος τους… Τρέχουμε λένε, παλεύουμε με το χρόνο να προφτάσουμε και μόνιμα έχουμε την αίσθηση της απώλειας των στιγμών! Οι μυημένοι στην Αστρολογία γνωρίζουμε ότι το αντίπαλον δέος του Κρόνου είναι ο Ποσειδώνας και αντίστροφα.
Ο Ποσειδώνας έκανε την είσοδο του στο ζώδιο των Ιχθύων τον Φεβρουάριο του 2012, και παρόλο που τόνους μελάνι γράψαμε για την βασική του επιρροή στον ζωδιακό κόσμο, και μιλήσαμε για άδολη, υπερκόσμια αγάπη, συμπόνια και φιλευσπλαχνία- όχι ότι τα ακύρωσε – αλλά κατάφερε να μας θολώσει τόσο πολύ που αμελήσαμε το βασικό του εχθρό αυτόν της έννοιας του χρόνου δηλαδή του Πατέρα που τον βασάνιζε τον ίδιο τον Κρόνο! Ίσως αποφάσισε να εκδικηθεί ως κακοποιημένο παιδί τον βάναυσο πατέρα που τον κατάπιε και έριξε το ροζ πέπλο της λήθης στην ανθρωπότητα με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να χάσουμε την έννοια του «χρόνου» μέσα μας…
Ισχυρό αντίδοτο του Ποσειδώνα ο Κρόνος, είναι αυτός που με το πρόσταγμά του οργανώνει, θέτει όρια, χτίζει με δομικά υλικά…
Μα πως περνούν οι ώρες, οι μέρες, ο μήνας τα χρόνια από τότε κανείς μας δεν κατάλαβε – Αρχικά ο καθένας μόνος του απορούσε γιατί του φεύγει έτσι ο χρόνος, γιατί όλη μέρα τρέχει και δεν προλαβαίνει να κάνει τίποτα, τελικά ο κόσμος και οι δουλειές του συρρικνώθηκαν μέσα στο τίποτα, οι προσπάθειες αποδίδουν μεν αλλά γενικά πάλι λίγα, μηδαμινά αποτελέσματα κυριολεκτικά ένα «τίποτα». Βάσανα που παλιά μας κρατούσαν συντονισμένους στο παρόν και ένας αγώνας επιβίωσης φάνταζε στα μάτια μας αιώνας, τώρα η εξάντληση του μόχθου ισοδυναμεί με ισχυρό ναρκωτικό που βυθίζει την ανθρωπότητα και τη μνήμη της στην αιώνια λήθη. Πάντα όταν περνάμε δύσκολα ο χρόνος δεν φεύγει, αγωνιούμε να πάμε παρακάτω να περάσει το δύσκολο, το εμπόδιο, το κόλλημα. Tώρα στα πιο δύσκολα, τα πιο πέτρινα χρόνια της κρίσης γιατί δεν συμβαίνει αυτό; Ισχυρό αντίδοτο του Ποσειδώνα ο Κρόνος, είναι αυτός που με το πρόσταγμά του οργανώνει, θέτει όρια, χτίζει με δομικά υλικά το παραπέτασμα – το όριο/σύνορο – να μην ξεφεύγει η σκέψη και η πράξη πέραν του «πρέπει» πέρα από το αόρατο τείχος που κυβερνά η οραματική φαντασία του μισητού παιδιού του που κατάπιε χωρίς οίκτο κάποτε… Η εκδίκηση του Ποσειδώνα είναι εδώ, διασχίζοντας το ζώδιο των Ιχθύων διέλυσε το χρόνο… διέλυσε τον Κρόνο!
