Ήλιος – Πλούτωνας: Βρίσκοντας το Φως (σου)

ASTROTEAM GUEST
21/12/2020

Η (προσωρινά άνιση) γενέθλια σύγκρουση μεταξύ του Ήλιου και του Πλούτωνα…

Στην αρχή είναι ένας μικρός φόβος που γεννήθηκε μαζί σου, που γεννήθηκε μέσα σου, τόσο μικρός, που μπορείς να σταματήσεις, να τον κοιτάξεις στα μάτια και αν θες μπορείς και να τον σκοτώσεις.

Όμως εσύ επιλέγεις να τον κρύψεις βαθιά μέσα σου και να ζήσεις μ΄αυτόν.

Σε λίγα χρόνια έχει μεγαλώσει και αυτός, τόσο πολύ, που ούτε που τολμάς να τον κοιτάξεις πια, ούτε να μιλήσεις γι’ αυτόν.

Και εκεί, έρχονται οι διελεύσεις που ενεργοποιούν τη γενέθλια αυτή συνάντηση και σε αναγκάζουν να πάρεις τη γενναία απόφαση.

Θα ζήσεις σκοτώνοντας τον μια για πάντα ή θα σε σκοτώνει αυτός καθημερινά για να ζήσει;

Όταν τον θάψεις με τα ίδια σου τα χέρια, όταν εσύ επιτέλους πάρεις την απόφαση, τότε και η Δύναμη, θα είναι αποκλειστικά δική σου και οριστικά ένα βέλος στη φαρέτρα σου.

Τότε είναι που το σκοτάδι θα σου έχει χαρίσει το πιο Δυνατό και Αληθινό Φως.

Τόσα χρόνια φοβόσουν το θάνατο. Τον ακαριαίο θάνατο. Τον μη αναστρέψιμο θάνατο. Και αντ΄ αυτού επέλεγες τον καθημερινό αργό και βασανιστικό θάνατο.

Διάλεγες ένα μικρό, αχνό κεράκι να Φωτίζει τη Ζωή σου, από φόβο μη και το δει και έρθει να στο σβήσει και αυτό.

Τελικά πόσο φοβόσουν να τον ξεπεράσεις…

Ένιωθες συνέχεια απειλητική τη ματιά του πάνω σου. Και απ΄την άλλη απεγνωσμένα εκλιπαρούσες να γυρίσει να σε κοιτάξει, μήπως και απ’ τα μάτια του, κλέψεις λίγο Φως για να δυναμώσεις το δικό σου.

Κάθε φορά το Φως ήταν λιγοστό, όμως εσένα σου έφτανε. Σου έφτανε το σκοτάδι που ζούσες, αρκεί να ζούσες δίπλα του. Άντεχες τους μικρούς καθημερινούς θανάτους, αρκεί να ξεψυχούσες δίπλα του. Υπέμενες την Πλουτώνια φυλακή του, αρκεί να είχες την χειριστική και βαμπιριστική αγκαλιά του.

Κι ύστερα ήρθε ο Θάνατος να σου υπενθυμίσει πως η Ζωή (ο Ήλιος σου) έχει ανεκτίμητη αξία και πως τα χρόνια περνάνε.

Και τότε άρχισες να επιλέγεις τον ακαριαίο θάνατο .Και όσο τον επέλεγες τόσο δυνάμωνε το Φως σου. Και επιτέλους βγήκες από τη φυλακή που αυτοβούλως είχες κλειστεί και άνοιξες ξανά διάπλατα όλα τα παράθυρα και όλες τις πόρτες και Φως πλημμύρισε τη Ζωή σου.

Θυμάσαι τη μέρα που γεννήθηκες;

Κανένας δε μπορεί να τη θυμηθεί… τη μέρα που (Ξ) ΑΝΑ-γεννήθηκες όμως;

Τότε που πήρες τη γενναία απόφαση να τον σκοτώσεις αυτόν τον φόβο που μεγάλωνε μέσα σου.

Και τον κοίταγες και έλεγες…

Μα πώς να τον σκοτώσω, αφού έχει γίνει κομμάτι μου πλέον. Θα μπορέσω να ξανά ζήσω χωρίς αυτόν;

Ποιος θα είμαι;

Κι όμως… όταν το έκανες τελικά, είδες, ότι παρόλο τον πόνο του ν’ αποχωριστείς τη μήτρα για άλλη μια φορά, παρόλο το κλάμα της πρώτης, ελεύθερης ανάσας σου, η Αγάπη που νιώθεις να σε κατακλύζει πια, αυτή τη φορά είναι δικό σου δημιούργημα.

Και η Αγάπη, πήρε πια τη θέση του φόβου και τώρα είναι η μεγαλύτερη Δύναμη που μπορεί να σου χαρίσει ο Πλούτωνας. Είναι η Αγάπη για τη Ζωή. Είναι η Αγάπη του να μεταμορφωθείς προκειμένου να επι-ζήσεις.

Αυτή τη Δύναμη, χρησιμοποίησε τη για κάτι μεγαλύτερο πια, για κάτι που μπορεί να βοηθήσει και άλλους ανθρώπους, πολλαπλασίασε τη λοιπόν…

…κράτα μου το χέρι

Δεν ήταν αυτός το τυχερό σου Αστέρι

Ψάχνοντας για το Φως σου

Πήγες και αγάπησες πάλι τον εχθρό σου

Κράτα μου το χέρι

Ήταν σβηστό και αυτό το Αστέρι

Τρέχοντας πίσω από τον εγωισμό σου

Πρόδωσες πάλι τον Εαυτό σου…

Ο Πλούτωνας έχει τόσο ανάγκη να ελέγξει το κάθε τι, όμως η ζωή τρέχει στους δικούς της ρυθμούς και τελικά το μόνο που μπορείς να ελέγξεις είναι το να σταματήσεις να σβήνεις το Φως σου με αντάλλαγμα σκοτεινές στιγμές, όπου ο έλεγχος κρύβει βαθιά μέσα του το φόβο του να μη σε δουν, το φόβο ότι δε σε βλέπεις… το φόβο του να μη σε δεις… το φόβο του να σε δουν…

Θυμήσου να συγχωρέσεις, θυμήσου να ξεχάσεις, θυμήσου ν ΄αφήσεις και πάνω απ’ όλα θυμήσου ν΄ αποδεχτείς την πιο προβλέψιμη προδοσία, αυτή του θανάτου προς τη ζωή.

Και μετά, θυμήσου να (Ξ) ΑΝΑ–Γεννηθείς…

Από την Άννα Γαλάνη
Πλουτώνιες Αν(ν)αγνώσεις

Θέλεις να σπουδάσεις Αστρολογία;

Σπουδές Αστρολογίας εξ αποστάσεως ή διά ζώσης στην Εναλλακτική Παιδεία!

Σχετικά άρθρα