Όταν βρέθηκα στην Κεφαλλονιά σε μια καταπράσινη ακτή με λευκά βότσαλα, δε θα λησμονήσω ποτέ την τελειότερη βουτιά της ζωής μου. Βούτηξα και κρατούσα τα μάτια μου ανοιχτά όσο και αν έτσουζαν από την αλμύρα. Ο βυθός ήταν απεριόριστος, αχανής, ένιωθα εντελώς ελεύθερη θα ήθελα να μπορούσα αυτή η βουτιά στα καθάρια νερά να κρατήσει για πάντα. Ήθελα να άντεχα μέχρι το τέλος του βυθού έως εκεί που έβλεπα. Όσο βυθιζόμουν ξαφνικά κυριεύτηκα από μια αίσθηση φόβου, αν θα είχα μια ανάσα ακόμα έως την επιφάνεια. Άρχισα να ανεβαίνω γρήγορα, η αναπνοή είχε κοπεί! Το φως του ήλιου έκαψε τα μάτια μου! Γιατί έμεινα τόση ώρα στο βυθό, τι με τράβαγε κοντά του; Άγνωστο, τουλάχιστον είχα φυλάξει μια ανάσα για το τέλος! Τότε ήμουν 14! Στα 49 μαθαίνοντας Αστρολογία αναρωτιόμουν τί είναι ο Ποσειδώνας. Στο μάθημα μου είχε κοπεί η αναπνοή και τότε θυμήθηκα την ανάσα εκείνη και πόσα είχα χάσει από φόβο. Ο φόβος για τον Ποσειδώνα είναι ο ίδιος με του βυθού. Ίσως όχι φόβος, αλλά δέος! Έτσι αποφάσισα να βρω εξελικτικές πτυχές του Ποσειδώνα να τον εξευμενίσω. Πως, πότε, ας πάρουμε μια ανάσα μαζί και πάμε!
Ξεκάθαρες πληροφορίες, μεγάλη προσοχή σε θέματα υγείας για λάθος διαγνώσεις.
Ο Ποσειδώνας είναι το απέραντο, πώς να προφυλαχτείς, αφού τίποτα δεν είναι ξεκάθαρο! Τσούζουν τα μάτια και τα κλείνεις και όπου σε πάει; Τώρα πια όχι, τώρα ξέρω! Καλύτερα να τα κρατήσω ανοιχτά. Όσο και να κρατήσει η όψη του στον χάρτη πρέπει να βλέπω και να κάνω υπομονή να τελειώσουν τα τρία περάσματα. Μετά θα με αφήσει για λίγο καιρό να πάρω την πολυπόθητη ανάσα. Εκεί κάνω τις κινήσεις μου και μετά πάλι ανάσα και βουτιά. Σε όλα τα κομμάτια της ζωής μου η δύναμή του είναι απατηλή και απροσδιόριστη. Αποφάσεις, βήματα, ενάρξεις και μεγάλες αλλαγές τις αφήνω για αργότερα. Διπλούς ελέγχους και διπλές ερωτήσεις προς αποφυγή αποπροσανατολισμού! Ξεκάθαρες πληροφορίες, μεγάλη προσοχή σε θέματα υγείας για λάθος διαγνώσεις. Σωστή εκτίμηση γνωριμιών, θέματα εμπιστοσύνης, αδαμάντινοι χαρακτήρες αποδεικνύονται κάτι λιγότερο από ζιργκόν!
Το νόμισμα έχει όμως και δυο πλευρές. Τι μάθημα μπορώ να πάρω για την εξέλιξή μου;
Η συγχώρεση! Ο Ποσειδώνας μιλά για συγχώρεση και αγάπη. Ευκαιρία να νιώσω τη συγχώρεση, χωρίς να έχω ακούσει το συγνώμη! Ας συγχωρέσω γιατί κατανοώ ότι οι συμπεριφορές είναι του άλλου και δε μπορεί να τις αλλάξει. Είναι αδύναμος συναισθηματικά, ενώ εγώ όντας έμπλεος ενσυναίσθησης, μπορώ να αντιληφθώ το κενό που νοιώθει, αυτό που δε μπορεί να εκφραστεί, και να αγαπήσω αυτή την αδυναμία. Ο Ποσειδώνας θα μου δώσει τη δύναμη για ειλικρινή συγχώρεση και αληθινή αγάπη. Τώρα που συγχώρεσα τι;
Θυσία! Συγχωρώ και ξανα-θυσιάζομαι; Υπάρχει και η εκδοχή του συγχωρώ και ο καθένας ακολουθεί το δικό του μονοπάτι. Με έμαθες να συγχωρώ, σε αγαπώ για αυτό το δώρο και σου εύχομαι το καλύτερο! Θυσία είναι και το να ζω χωρίς εσένα που δε θα έχω την αγάπη σου, θυσία είναι και το να ζω μαζί σου που θα μου αρνείσαι την αγάπη και θα πρέπει να σε συγχωρώ, γιατί μου τη στερείς. Εδώ ο γαλάζιος πλανήτης θα ρίξει το σκοτάδι για να αρχίσω να ζω την ουτοπία μου, για να είμαι μαζί σου ή θα καταφέρω να δω την αλήθεια και το φως!
Όλα ξεκινούν και τελειώνουν στο πνεύμα, στο ανώτερο εγώ.
Ουτοπία! Ό,τι και να γίνει πάντα θα ψάχνω έξω από μένα για τη χαρά, την αγάπη, την απόλαυση. Σύντομες στιγμές εξαρτημένες από άλλους, επιθυμίες που όταν δε μου τις προσφέρουν, η στιγμή παραποιείται και τη λαμβάνω όπως θα ήθελα να είναι. Δημιουργώ εγώ τη στιγμή και την επιθυμία, μαζί με ένα άλλο πρόσωπο που ζει διαφορετική στιγμή και ίσως η επιθυμία του να μην έχει καμία σχέση με τη δική μου. Είναι όπως εκεί που ο Ατλαντικός συναντά τον Ειρηνικό. Μια θάλασσα, δυο ωκεανοί, ο ένας δεν αγκαλιάζει τον άλλο, παρά κάνουν μια ευθεία γραμμή! Εφόσον οι δύο ωκεανοί δε θα γίνουν ποτέ ένα, γιατί να χάνω εγώ τη στιγμή μου; Πιστεύω σε μένα, στη δύναμη της στιγμής, στην ειλικρίνεια των συναισθημάτων μου.
Πίστη! Η πίστη αναφέρεται και σε κάτι μεγαλύτερο από μένα, ο καθένας δίνει τη δική του ερμηνεία. Είναι μια δύναμη που θέλω να αντλήσω σε καταστάσεις που νοιώθω ότι χάνω τον έλεγχο και αποζητώ κάτι έξω από μένα να αναλάβει για μένα. Είναι η εποχή να καταλάβω ότι δεν ελέγχω τίποτα και κανένα. Ουσιαστικά το να πιστεύω ότι ελέγχω μία κατάσταση είναι τόσο ουτοπικό, όσο το να πιστεύω ότι η θάλασσα θα είναι πάντα ήρεμη. Έτσι καταλήγω να αφεθώ και να εμπιστευτώ κάτι άμορφο, άπιαστο, αόρατο, μη υπαρκτό, που όμως μου δίνει την ώθηση να προχωρήσω.
Ευγνωμοσύνη! Εφόσον συγχώρεσα, θυσίασα, βρήκα την αλήθεια και αφέθηκα στη ροή, έφτασε η στιγμή της ευχαριστίας. Να ευχαριστήσω για τις ενέργειες που με ώθησαν να δω μια άλλη πραγματικότητα και βρήκα την πνευματικότητα στο ταξίδι μου αυτό. Όλα ξεκινούν και τελειώνουν στο πνεύμα, στο ανώτερο εγώ.
Εύχομαι η ανάσα που φύλαξα, η ανάσα που φυλάξατε και εσείς μαζί μου, για το τέλος, να είναι η πνοή για μια νέα αρχή.
Από τη Μαριόλγα Φαράντου
