Ψυχή
– Τι θες Εγώ και ξύπνησες πάλι; Μια χαρά δεν ήμουν τόσο καιρό που κοιμόσουν; Γιατί ξυπνάς και μου θυμίζεις ό,τι πονάει; Δεν σε θέλω, θέλω να πορεύομαι μόνο με την ψυχή παρέα, μόνο αυτή με κάνει ευτυχισμένη. Η ψυχή μου εξήγησε και κατάλαβα και τώρα όλα τα μεταφράζω με άλλες σκέψεις που δεν πληγώνουν.
Ξέρω γιατί η ζωή μου έχει πάρει αυτό το μονοπάτι και περιμένω να δω που θα με βγάλει. Έχει ένα ζητούμενο, την εξόφληση του καρμικού χρέους. Μόλις το ολοκληρώσω θα ηρεμήσει και θα είναι έτοιμη να προχωρήσει. Φυσικά και η εξόφληση είναι σκληρή αλλά την εχώ αποδεχθεί και έτσι ό,τι μου τυχαίνει μπορώ και το ερμηνεύω και προσπαθώ να βρω το μάθημα μέσα από την δυσκολία. Δεν βλέπω πια την δυσκολία σαν αδικία, είναι ένα ακόμα μάθημα, ένας ακόμα τρόπος εξόφλησης, ένα βήμα στην απελευθέρωση. Αδικία δεν υπάρχει στην ζώη μου και ευγνωμονώ για τα λίγα που έχω. Αυτά τα λίγα είναι τα σημαντικά και τα πολλά που δεν έχω χαίρομαι όταν τα έχουν οι άλλοι. Χαίρομαι με τους άλλους και απορώ όταν γκρινιάζουν. Θέλω να τους πω ότι πρέπει να είναι πολύ χαρούμενοι και ότι πραγματικά είναι ευλογημένοι.
Μερικές φορές νιώθω ότι την χαρά που μου στερεί η ψυχή την παίρνω από την ζωή των άλλων. Χαίρομαι όταν βλέπω ζευγάρια μεγάλης ηλικίας να περπατούν χέρι, χέρι, χαίρομαι όταν είμαι με ανθρώπους που έχουν οικονομική ευχέρεια και ζουν ωραία. Χαίρομαι όταν βλέπω δεμένες οικογένειες και γονείς που υποστηρίζουν τα παιδιά τους. Χαίρομαι με την πρόοδο και την επιτυχία, με την υγεία και την ομορφιά. Ποτέ δεν λέω γιατί όχι και εγώ! Αφού δεν γίνεται να έχω σε αυτή την ζωή αυτό που το «εγώ» θέλει. Το ζητούμενο της ψυχής διαφέρει για τον καθένα. Είναι αυτό που κάθε μέρα αναθεματίζουμε που δεν έχουμε. Αυτό που μας μπλοκάρει και δεν προχωράμε. Η καθημερινή σκέψη σε ένα θέμα που συνέχεια εμφανίζεται στην ζωή μας, με άλλη μορφή αλλά η ουσία είναι η ίδια. Η επιθυμία που έχουμε και δεν εκπληρώνεται. Όταν καταλάβουμε ότι αυτά είναι τα ζητούμενα, τα αγκαλιάσουμε, τα αγαπήσουμε τότε θα αγαπήσουμε και την ψυχή μας που μας έφερε εδώ να ζήσουμε όλα αυτά τα μαθήματα.
Δεν θέλω σου λέω να σκέφτομαι με το τι θέλω «Εγώ». Θέλω να σβήσω το «Εγώ» και να ακούω μόνο αυτό που λέει η ψυχή, εκείνη τα λέει πιο ωραία. Ακούς δεν σε θέλω «Εγώ», άσε με πια!
Εγώ
– Και τι, θα δώσεις λοιπόν τον υλικό εαυτό σου θυσία για να αποφύγεις τον πόνο; Μοιάζει να παραιτείσαι, εγκαταλείπεις; Θυμήσου τον λόγο για τον οποίο κατέβηκες σε αυτό το δυσθεώρητο μαύρο φαράγγι αβύσσου που πρέπει να εξερευνήσεις σε βάθος Πρέπει να πας κάτω στον πυθμένα για να ανέβεις πάνω . Εκεί υπάρχουν κρυμμένα τα μυστικά μονοπάτια που θα σε οδηγήσουν στο φως. Ζήσε! Εδώ είναι η στιγμή. Η σύγκρουση με την ύλη εξελίσσει την ψυχή, χωρίς αυτήν πουθενά. Μ’ ακούς; πουθενά. Ο φόβος του πόνου ναι πολύς . Δεν είσαι η μόνη, δες τους χορούς μας τους κυκλικούς πιασμένοι χέρι χέρι ο ένας σφιχτά πλάι στον άλλο, τρία μπρος ένα πίσω τέσσερα μπρος δυο πίσω, μα πάντα μπρο! Δωρικά. Ο Διόνυσος μέσα μας! Να φάμε τα μούτρα μας, να ανακατευτούμε με το χώμα, να γελάσουμε, να πονέσουμε, να ερωτευτούμε, να γονατίσουμε.
Είναι άνοιξη, ο Έρωτας ρε. Ο Έρωτας είναι η ορμή της ζωής, η ανάμνηση από την ευδαιμονία του Πάνω. Τα φτερά της ψυχής. Εμείς οι Τοξότες ξέρουμε . Ας τον ψάξουμε πρώτα εδώ .
Από τις Μαριόλγα Φαράντου/Ψυχή – Ειρήνη Βασιλειάδου/Εγώ
