Η πορεία της ανθρώπινης εξέλιξης θα μπορούσε να αντιστοιχηθεί με τις ποιότητες των πλανητών και τον συμβολισμό τους: περνώντας από τους προσωπικούς (Ήλιος, Σελήνη, Ερμής, Αφροδίτη, Άρης), στους κοινωνικούς (Δίας, Κρόνος) και τέλος στους εξώτερους (Ουρανός, Ποσειδώνας, Πλούτωνας).
Οι προσωπικοί πλανήτες αποτελούν τα θεμέλια της ψυχής στην υλική πραγματικότητά μας, στην οποία καλείται να συσταλεί, μέσα σε μια προσωπικότητα κι ένα ζωώδες φυσικό σώμα. Ένα αναγκαίο ταξίδι που την εξαναγκάζει ηθελημένα, να συνειδητοποιήσει την θεϊκή της φύση, μέσα από την αντίσταση και τον περιορισμό του να είσαι άνθρωπος.
Το πλάσιμο του εγωικού συμπλέγματος (προσωπικοί πλανήτες), δημιουργεί την (ψευδ-)αίσθηση της προσωπικής ανεξαρτησίας, του «εγώ είμαι» και του διαχωρισμού από τον υπόλοιπο κόσμο. Στη συνέχεια οι κοινωνικοί πλανήτες μας δίνουν την πρώτη ενθύμηση ότι είμαστε μέρος ενός κοινωνικού συνόλου, ένα γρανάζι ενός συστήματος. Το εγώ διευρύνεται από την ζωώδη ανάγκη άμεσης επιβίωσης και περνάει για πρώτη φορά στην κατανόηση ότι «υπάρχει κάτι μεγαλύτερο από μένα και ανήκω σε αυτό». Οι εξώτεροι πλανήτες έρχονται με την σειρά τους και ολοκληρώνουν την μετάβαση από το εγώ (προσωπικοί) και το εμείς (κοινωνικοί), προς το Όλο.
Με τον Κρόνο, η ανθρώπινη προσωπικότητα έχει φτάσει στην ωρίμανση και αποκρυστάλλωσής της. Αναγνωρίζει πλέον το «ποιος είμαι εγώ» μέσα σε ένα κοινωνικό πλαίσιο.
Ο Ουρανός, σαν πρώτος από τους εξώτερους πλανήτες, έρχεται να διαλύσει αυτό που επιστέγασε ο Κρόνος. Όχι για να το καταστρέψει, αλλά για να το διευρύνει και να το απελευθερώσει. Τα στενά όρια του Κρόνου ήταν απαραίτητα για να αποκτήσουμε αυτοεκτίμηση, ωριμότητα και πειθαρχία της ενέργειάς μας. Ο Ουρανός μας καλεί να “ρίξουμε” αυτά τα σύνορα που ολοκλήρωσαν τον ρόλο τους και να συνειδητοποιήσουμε πως όλα λειτουργούν βάσει του “εμείς” (ομάδες, κοινότητες, συλλογικές οντότητες) και της αλληλεγγύης. Πλέον η εξουσία φεύγει από το προσωπικό και μοιράζεται σε όλους.
Κι ενώ ο Ουρανός έχει τοποθετήσει το «εγώ» σαν μέρος του «Όλου» σε μια κοσμική γιορτή, έρχεται ο Ποσειδώνας να προχωρήσει ένα εξελικτικό βήμα παρακάτω.
Ποσειδώνας
Θιβετιανοί μοναχοί χτίζουν για εβδομάδες μία μαντάλα, χρησιμοποιώντας εκατομμύρια χρωματισμένους κόκκους άμμου, για να δημιουργήσουν ένα πανέμορφο γεωμετρικά σχήμα που συμβολίζει την δομή όλη της Ύπαρξης: από τους κύκλους της φύσης, μέχρι το σύμπαν και τον Θεό.
Αμέσως μετά την ολοκλήρωση της πολυήμερης εργασίας, το διαλύουν αμέσως, χωρίς την επιθυμία να αποθησαυρίσουν την εμπειρία και να την κρατήσουν σαν ανάμνηση. Μια κίνηση που αντιπροσωπεύει την παροδικότητα κάθε μορφής και δείχνει πως πραγματική ελευθερία γεννιέται μόνο όταν δεν υπάρχει προσκόλληση. Ενώ ο Ουρανός διεύρυνε τα όρια της συνείδησης, ο Ποσειδώνας έρχεται να τα εξαφανίσει πλήρως. Το “εγώ” εξευγενίζεται στο πιο λεπτοφυές επίπεδο, φτάνοντας πλέον σε αγγελικά αρχέτυπα.
Τα σκληρά γεγονότα της ζωής πέφτουν στην αγκαλιά ενός μεγαλύτερου απρόσωπου ιδεώδους, που τα αγκαλιάζει μέσω συμπαντικής κατανόησης και συμπόνοιας. Είναι η Aρχή από όπου εμπνέεται ο χαρισματικός καλλιτέχνης, ο λαϊκός ηγέτης κι ο αφιερωμένος πιστός.
Μέχρι τον Ουρανό, εξακολουθεί να υπάρχει μια συλλογική ταυτότητα (εξέλιξη του προσωπικού “εγώ”). Με τον Ποσειδώνα παραδίδεται κάθε κέντρο διαχείρισης (ακόμα κι ένα καλοπροαίρετο “εμείς”), σε μια θεϊκή Αρχή που διέπει τα πάντα και είναι πάνω από όλα. Αν η φώτιση εκφράζεται με την απόλυτη ενότητα με το θεϊκό στοιχείο, τότε δεν είναι δυνατόν να επιτευχθεί όσο υπάρχει ακόμα κάποια μορφή που να πιστεύει πως είναι αυτόνομη. Για αυτό και συχνά συμβολίζεται από την σταγόνα που γίνεται ένα με τον ωκεανό. Χάνει την ατομικότητά της ή την διευρύνει στο μέγιστο;
Το άγγιγμα της θεϊκής χάρης
Μέσα από την παράδοση του εγωισμού, η συνειδητή έκφραση του Ποσειδώνα σε έναν χάρτη, εκφράζεται μέσω της ανιδιοτελούς υπηρεσίας. Ο άνθρωπος συνειδητοποιεί πως τα πάντα γύρω μας είναι μια έκφανση του Θεού. Συνεπώς μέσα από την βοήθεια και την υποστήριξη χωρίς καμία κριτική, όχι μόνο προσφέρει στην βελτίωση του κόσμου, αλλά ουσιαστικά βοηθά τον ίδιο του τον εαυτό, μιας και όλοι είμαστε άρρηκτα ενωμένοι.
Ανώτερες ικανότητες ενσυναίσθησης, λεπτών συναισθημάτων που μπορούν να εμπνευστούν από τις πιο εκλεπτυσμένες εκδηλώσεις ομορφιάς, γίνονται πλέον προσιτές στην ανθρώπινη προσωπικότητα. Ενέργειες που πριν τον Ποσειδώνα, δεν μπορούσαν να γίνουν αντιληπτές σε αυτόν τον βαθμό. Ο άνθρωπος έχει την ευκαιρία να ξαναβρεί τον θεϊκό του εαυτό μέσω δεκτικότητας, ευαισθησίας και Αγάπης. Τι αξία μπορεί να έχει οποιαδήποτε προσκόλληση και κτητικότητα όταν τα έχεις ήδη όλα;
Για να μπορέσει ο Ποσειδώνας να εκφραστεί ιδανικά, δε θα χαθεί στην πλούσια φαντασία του, αλλά χρειάζεται να καταφέρει να γειώσει αυτές τις ενέργειες στην γήινη πραγματικότητα.
Άτομα με δουλεμένα τα στοιχεία του πλανήτη, με ευκολία βοηθούν τους συνανθρώπους τους από όποιο πόστο κι αν βρίσκονται. Είναι οι άνθρωποι που ηθελημένα θα βάλουν τις δικές τους ανάγκες στο περιθώριο, για να υποστηρίξουν κάποιον που έχει ανάγκη. Γνωρίζουν ότι αυτό θα τους φέρει πολύ μεγαλύτερη και ουσιαστική χαρά. Το λεπτό σημείο εδώ είναι πως ο ισορροπημένος Ποσειδώνας, έχει την δυνατότητα να λειτουργήσει χωρίς να χάσει την αίσθηση του προσωπικού ενεργειακού χώρου. Αντίθετα με τον “χτυπημένο”, που χρειάζεται να δουλέψει για να μάθει πως να βάλει όρια και να μην γίνεται έρμαιο των ενεργειών του περιβάλλοντος.
Απόδραση και ψευδαίσθηση
Όσο ο εγωισμός κρατεί τα ηνία της προσωπικότητας, τότε ο Ποσειδώνας μετατρέπεται σε μια πηγή χάους. Η μεγάλη του ευαισθησία σε συνδυασμό με την διάλυση κάθε μορφής και ορίου, δημιουργεί την ανάγκη απόδρασης από την σκληρότητα του κόσμου μας. Αυτό μπορεί να εκφραστεί με έντονο συναισθηματικό πόνο κι απομόνωση, χρήση ουσιών, θυματοποίηση, έντονο ηδονισμό, διαστρεβλώσεις της αλήθειας και πολλών ειδών αυταπάτες. Όλα τα παραπάνω είναι εκφάνσεις ενός εγωισμού που ναι μεν παρουσιάζεται ως θύμα, αλλά υποδεικνύουν δε, την έλλειψη πίστης και ανάληψης ευθυνών.
Μία από τις βασικές ανισορροπίες του ποσειδώνιου εγωισμού είναι η αδυναμία αυτοπροσδιορισμού του ατόμου. Μια αμφιταλάντευση μεταξύ υλικού και άυλου που οδηγεί σε υπερευαισθησία και ανικανότητα αντιμετώπισης της υλικής πραγματικότητας και στην τάσης απόδρασης σε ψευδαισθήσεις που απαλύνουν τον πόνο προσωρινά, αλλά ουσιαστικά αυτοκαταστρέφουν.
Το άτομο δεν έχει αναλάβει ευθύνες να αντιμετωπίσει τα προβλήματά του…
Ο πόνος για έναν ποσειδώνιο δεν είναι μικρός, διότι η συμπαντική φύση του πλανήτη, ανάγει οποιαδήποτε προσωπική πληγή, σε κάτι συλλογικό. Ενώ κάποιος άλλος θα μπορούσε να χειριστεί μια δύσκολη συγκρουσιακή κατάσταση, ο Ποσειδώνας αυτόματα αντιδρά με ένα “γιατί θεέ μου σε μένα;”, διογκώνοντας τον πόνο, κάνοντάς τον συναισθηματικά “ασήκωτο”. Μπορεί αυτό να δείχνει και να είναι επώδυνο, αλλά κατά βάθος παραμένει ένα εγωιστικό θέατρο που λειτουργεί ασυνείδητα, διότι το άτομο δεν έχει αναλάβει ευθύνες να αντιμετωπίσει τα προβλήματά του και προτιμάει να τα αποφύγει μέσω θυματοποίησης.
Για αυτό και μια άλλη συχνή μάσκα του Ποσειδώνα είναι το μεσιανικό σύνδρομο. Άνθρωποι που “τρέχουν” συνέχεια για τους άλλους χωρίς όριο, σε σημείο που φαίνονται πλήρως ανιδιοτελείς και άγιοι. Επί της ουσίας όμως, το κάνουν αυτό γιατί αποφεύγουν να έρθουν πρόσωπο με πρόσωπο με την δική τους ζωή και τις εσωτερικές τους αδυναμίες.
Αντιμετώπιση
Οι λεπτεπίλεπτες ενέργειες χάρης του Ποσειδώνα, έχουν μεγάλη ανάγκη γείωσης για να μπορούν να φανούν χρήσιμες και να μην μετατραπούν σε φυγή. Κι ενώ είναι εντελώς φυσιολογικό να θέλουμε να αποφύγουμε οποιονδήποτε πόνο, εδώ καλούμαστε να τον παραδώσουμε σε κάτι ανώτερο. Μόνο έτσι, παύει να υπάρχει αντίσταση σε αυτόν και κατά συνέπεια να έρθει λύτρωση και απελευθέρωση.
Ο συνδυασμός της πίστης σε κάποια ανώτερη ηθική κι Αγάπη και η υλοποίηση αυτών μέσω κάποιας πρακτικής δραστηριότητας, είναι που θα δώσει νόημα στον Ποσειδώνα και θα κάνει ευτυχισμένο το άτομο. Η ενασχόληση με πνευματικά θέματα, εσωτερισμό, ενδοσκόπηση είναι σχεδόν απαραίτητα για να μπορέσει ο άνθρωπος να γίνει πιο συνειδητός στα άυλα επίπεδα που του δίνει πρόσβαση ο Ποσειδώνας.
Τα παραπάνω όμως χρειάζεται να γειωθούν πρακτικά. Κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει μέσω συμπόνοιας, συναισθηματικής και υλικής υποστήριξης, συνειδητής αυτοθυσίας ή εμπνευσμένης τέχνης. Η μεγαλύτερη πρόκληση στην οποία μας καλεί ο Ποσειδώνας, είναι να καταφέρουμε να διακρίνουμε το θεϊκό στοιχείο στην ύλη και να αναγνωρίσουμε το τέλειο στο ατελές.
Διαβάστε εδώ: Ο «Μαγικός» πλανήτης Ποσειδώνας!
