Πάντα δυσάρεστη είναι η αίσθηση που μας δίνεται στο άκουσμα του Κρόνου, σε όποια παράδοση κι αν αναφερόμαστε, από τη μυθολογία ως την τέχνη. Αστρολογικά, ακολουθεί το ίδιο μονοπάτι αφού έχει συνδεθεί με έννοιες όπως ο περιορισμός, η απώλεια και τα παντός είδους εμπόδια. Είναι, όμως, δυνατόν ένας πλανήτης να δημιουργεί μόνο προβλήματα ή υπηρετεί κάποιον ανώτερο σκοπό;
Από το ατομικό στο κοινωνικό
Για να κατανοήσουμε τις συνέπειες μιας δύσκολης διέλευσης Κρόνου και να μάθουμε να χειριζόμαστε τα συχνά επίπονα συμπτώματα, χρειάζεται πρώτα να κατανοήσουμε την ποιότητα του πλανήτη.
Όπως κι ο Δίας, έτσι κι ο Κρόνος συγκαταλέγεται στους κοινωνικούς πλανήτες. Αυτό αυτόματα μεταφέρει το σημείο αναφοράς από το άτομο στην κοινωνία. Εκεί είναι η πεμπτουσία της συζήτησης για αυτόν.
Το πέρασμα από τους προσωπικούς πλανήτες (Ήλιος, Σελήνη, Ερμής, Αφροδίτη, Άρης) στους κοινωνικούς, σηματοδοτεί πως η συνείδηση του ανθρώπου πρέπει να λειτουργεί με κριτήριο το σύνολο κι όχι το άτομο. Για αυτό κι ο Κρόνος μεταξύ άλλων, συμβολίζει τους κανόνες, την τάξη και την ηθική. Δηλαδή, έννοιες απαραίτητες για να μπορέσει ο άνθρωπος να τιθασεύσει τα κατώτερα ένστικτα και να μπορέσει να συνυπάρξει κοινωνικά.
Ο Κρόνος είναι αυτός που πειθαρχεί τη ζωώδη πλευρά του ατόμου, η οποία δεν είναι ικανή να αναγνωρίσει το σύνολο και λειτουργεί μόνο βάσει των κοντόφθαλμων ορμών. Επιβράβευση αυτού είναι η ενσωμάτωσή του σε κάτι μεγαλύτερο από τον προσωπικό εαυτό, δηλαδή στην κοινωνία. Σε αρχαιότερες κοινωνίες, για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο, ήταν απαραίτητη η ύπαρξη θρησκευτικών κανόνων ή ακόμα κι αόριστος φόβος δαιμόνων ή άλλων προλήψεων. Αντίστοιχα στις σύγχρονες, τη θέση τους πήραν συνταγματικοί κανόνες και η αστυνόμευση. Με άλλα λόγια, θεσμοί που εξαναγκάζουν το άτομο σαν εξωτερικοί παράγοντες, να προσαρμόζεται κοινωνικά.
Αν θέλουμε να ρίξουμε μια ματιά στο απώτερο μέλλον, θα δούμε ότι όταν ο άνθρωπος φτάσει στο σημείο να χειρίζεται τον Κρόνο συνειδητά, με πλήρη εσωτερική υπευθυνότητα κι αυτοκυριαρχία, πλέον δε θα υπάρχει η ανάγκη εξωτερικής οριοθέτησης (νόμων και συντάγματος) και τιμωρίας/σωφρονισμού.
Ο ανελέητος τιμωρός;
Αίσθημα αναξιότητας, προσωπικής προσβολής ή ακόμα και αίσθηση καταναγκαστικής δουλείας.
Η πιο συχνή συνέπεια μιας δύσκολης διέλευσής του ή κάποια συγκρουσιακής γενέθλιας θέσης του, είναι ο περιορισμός σε κάποιο επίπεδο. Συνήθως παίρνει τη μορφή κάποιου σωματικού προβλήματος, ενός ψυχολογικού αδιεξόδου ή μιας καταναγκαστικής περιόδου/στιγμής κατά την οποία πρέπει να ακολουθήσεις ένα μονοπάτι κόντρα στην προσωπική θέληση. Σε αυτές τις περιπτώσεις, ο Κρόνος φαντάζει εχθρός. Συνήθως, χωρίς τη συγκατάθεσή της προσωπικότητας μας, ερχόμαστε αντιμέτωποι με κάποιο πρόβλημα που νιώθουμε πως είναι άδικο.
Αποτέλεσμα αυτής της εξωτερικής επιβολής, είναι να την απορροφήσουμε και να τη βιώσουμε σα σκληρότητα, ψυχρότητα κι έλλειψη συναισθήματος. Έχοντας επενδύσει ενεργειακά σε κάποιο κανάλι το οποίο κόβεται από τον Κρόνο, η αυτόματη αντίδρασή μας στην απώλεια, είναι ο πόνος.
Ο άνθρωπος που δεν ανάγει αυτή την ενέργεια σε κάποιο ανώτερο σκοπό, συνήθως ακολουθεί συμπεριφορά θυματοποίησης ή αυστηρής κριτικής πως φταίνε οι «άλλοι». Συχνά συνοδεύεται από αίσθημα αναξιότητας, προσωπικής προσβολής ή ακόμα και αίσθηση καταναγκαστικής δουλείας.
Αντιμετώπιση
Ένας άνθρωπος… μέσα από την υπομονή και την εργατικότητα, πλέον έχει αυτοσεβασμό.
Όπως αναφέραμε και παραπάνω, το κλειδί της αντιμετώπισης του Κρόνου είναι η αναγωγή του γεγονότος, από το άτομο στο συλλογικό. Η φαινομενική απώλεια κι ο πόνος, δεν είναι αυτοσκοπός. Αντίθετα είναι βοήθεια. Κατ’ ουσία αυτό που «κόβεται», είναι μια ενεργειακή διαρροή, μια ενασχόληση που πλέον δεν εξυπηρετούσε την ψυχή μας.
Οι οριοθετήσεις του Κρόνου πρέπει να γίνουν αποδεκτές με ταπεινότητα. Αν και φαινομενικά άδικο στα μάτια του ατόμου, είναι σίγουρο πως η περιοριστική αυτή ενέργεια, επιτελεί ένα κοινωνικό ρόλο, μεγαλύτερου σκοπού.
Πώς μπορεί να εξηγηθεί αυτό, αν για παράδειγμα κάποιος σπάσει το πόδι του ή χάσει τη δουλειά του; Η απάντηση είναι πως τα νέα περιοριστικά πλαίσια, δίνουν τη δυνατότητα στον άνθρωπο να συγκεντρωθεί. Να μειώσει τα εξωτερικά ερεθίσματα και να επιστρέψει στην «βάση». Ένα τέτοιο γεγονός υποδηλώνει πως η ψυχική ενέργεια του ατόμου σε κάποιο επίπεδο ήταν διάχυτη, ανισόρροπη και υπήρχε η ανάγκη πειθάρχησης και δομής. Ουσιαστικά αποτελεί μια ευκαιρία για σωστή ανοικοδόμηση της δύναμής μας, προς μια διευρυμένη πλέον οπτική, που δίνει στον άνθρωπο κοινωνική υπευθυνότητα κι ωριμότητα. Άρα, δε μιλάμε για εμπόδιο και πρόβλημα κατ’ ουσία, αλλά για μια «παύση», ένα εξαναγκαστικό δώρο για να αναθεωρήσουμε εσωτερικές μας καταστάσεις που είχαν ξεφύγει και να τις βάλουμε στη θέση τους.
Είναι μια πορεία κατά την οποία φεύγουμε από το μικρόκοσμο του εγωισμού που είναι επικεντρωμένο στις άμεσες ανάγκες κι απολαύσεις, προς τον άνθρωπο που έχει συναίσθηση της κοινωνικής δυναμικής, του δικαίου. Είναι ένας άνθρωπος που μέσα από την υπομονή και την εργατικότητα, πλέον έχει αυτοσεβασμό, νιώθει χρήσιμος και έχει αποκτήσει τη σοφία της κοινωνικής συνεργασίας και ισορροπίας.
Η δυσκολία στην επίτευξη αυτού, είναι η θυσία του προσωπικού «εγώ», στο «εμείς». Απαραίτητη προϋπόθεση για να γίνει αυτή η υπέρβαση, είναι ο άνθρωπος να έχει εμπιστοσύνη στη Θεία Πρόνοια, στο Σύμπαν ή σε ό,τι ανώτερο νιώθει πως κινεί όλη την Ύπαρξη.
Όταν αυτό το καταφέρει, έρχεται αναπόφευκτα ο καιρός που ο Κρόνος επιβραβεύει. Όχι σαν ανταμοιβή, αλλά σα φυσική συνέπεια. Ο άνθρωπος που μπορεί να λειτουργήσει τον Κρόνο συνειδητά, πλέον γίνεται Δάσκαλος. Έχει καταλάβει ώς λειτουργεί η πρακτική πλευρά της ζωής και ξέρει να μεταδώσει τη σοφία σε άλλους. Οι επίπονες εμπειρίες για αυτόν, ήταν μια διαδικασία εναγκαλισμού κι όχι φυγοπονίας.
