Οι πέντε πρώτοι πλανήτες αστρολογικά (Ήλιος, Σελήνη, Ερμής, Αφροδίτη, Άρης) λέγονται «προσωπικοί». Είναι αυτοί που συνθέτουν τα βασικά στοιχεία της προσωπικότητας. Όσο μακρύτερα ταξιδεύουμε στο ηλιακό σύστημα, η επιρροή μετατρέπεται από προσωπική σε συλλογική. Δηλαδή, οι Δίας και Κρόνος θεωρούνται «κοινωνικοί» πλανήτες, που δείχνουν πώς δρα το άτομο στην κοινωνία και πως βλέπει τη θέση του σε αυτή. Ενώ οι εξώτεροι, Ουρανός, Ποσειδώνας και Πλούτωνας χαρακτηρίζουν ολόκληρες γενιές, και χτίζουν νοοτροπίες. Όταν οι «μακρινοί» πλανήτες επηρεάζουν τους προσωπικούς, η ισχύς είναι κατά κύριο λόγο εντονότερη, ειδικά σε δύσκολες όψεις. Σε αυτή τη σειρά άρθρων, θα δούμε ποιος είναι ο σκοπός των δυσκολιών και πώς αντιμετωπίζονται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, με βάση την ποιότητα κάθε πλανήτη.
Η επίδραση εξαρτάται αρχικά από δύο παράγοντες: τη συνειδητότητα του ατόμου και τη φύση του πλανήτη. Ας δούμε τον πρώτο και βασικότερο.
Συνειδητότητα
Η συνειδητότητα σχετίζεται άμεσα με τον εγωισμό, δηλαδή με το κατά πόσο κάποιος βρίσκεται σε ταύτιση με το σώμα και την προσωπικότητα. Η φυσική λειτουργία κάθε ενέργειας είναι να ρέει ελεύθερη. Όταν εισέρχεται στο ανθρώπινο σύστημα και γίνεται μέρος του «Εγώ» μέσω συναισθημάτων, σκέψεων κτλ., εγκλωβίζεται και ξεκινάει το πρόβλημα. Με ένα πιο απλό παράδειγμα, όταν ένα εξωτερικό γεγονός βρίσκει κάποια αδύναμη δίοδο στο σύστημά μας και ενεργοποιεί κάποιο αρνητικό συναίσθημα, πχ. τον θυμό, η συνήθης αντίδραση είναι να δηλώσουμε «είμαι θυμωμένος». Σε τέτοια περίπτωση, έχει ήδη γίνει η ταύτιση, κι έχει ισχυροποιηθεί από το «εγώ». Πιθανότατα, έχει προστεθεί και κάποια διανοητική ιστορία όπως «έτσι είμαι εγώ, νευρικό άτομο» ή «πάντα έτσι τα κάνει αυτός, πως να μην νευριάζω;». Συνέπεια αυτού, είναι να τυποποιηθεί μέσα μας ολόκληρο κατεστημένο σκέψεων και συναισθημάτων που τρέφει και διατηρεί την εγκλωβισμένη ενέργεια του θυμού.
Διατηρούμε εγωιστικές καταστάσεις επί χρόνια, δημιουργώντας μια προσωπική φυλακή.
Αντίστοιχα, το ίδιο συμβαίνει με κάθε ενέργεια χαμηλότερης ποιότητας που παρεισφρέει, όπως φόβος, λύπη, τύψεις, ζήλια, εθισμοί κάθε είδους κτλ.. Αποτέλεσμα είναι να διατηρούμε εγωιστικές καταστάσεις επί χρόνια, δημιουργώντας μια προσωπική φυλακή, με την δικαιολόγηση κάποιας ιστορίας στο μυαλό μας που τις τρέφει, και υπηρετεί μια ψευδή εικόνα που έχουμε χτίσει για τον εαυτό μας. Αυτό αντιμετωπίζεται σε πρώτο βαθμό, με το να μη θέσουμε τη διανοητική λειτουργία μας στην υπηρεσία του εγωισμού. Την επόμενη φορά που κάτι θα μας δημιουργήσει κάποιο αρνητικό συναίσθημα, μπορούμε να αποφύγουμε σκέψεις για το ποιος φταίει. Μια αρχική κίνηση θα ήταν να παραδεχτούμε πώς «έχω θυμό» κι όχι «είμαι θυμωμένος». Να συνειδητοποιήσουμε πως δεν «είμαι κάτι», άλλα βρισκόμαστε υπό την επήρεια κάποιας συγκεκριμένης ενέργειας προσωρινά. Έτσι γίνεται μια αποστασιοποίηση από αυτό που νιώθουμε και μπορούμε να το χειριστούμε σαν τρίτοι, χωρίς να μας τυφλώσει ολοκληρωτικά, ανεξάρτητα με τα «γιατί;» και τα «πως;» του γεγονότος.
Η κατανόηση πως ο ανθρώπινος οργανισμός πρέπει να είναι ένας καθαρός αγωγός, κι όχι δοχείο αποθήκευσης, είναι κλειδί.
Σε δεύτερο επίπεδο, μπορούμε να την εντοπίσουμε σωματικά (πχ. νιώθουμε κάποια ένταση στο κεφάλι, στην κοιλιά ή στο στομάχι;), έτσι ώστε να τη βρούμε στην αρχική της μορφή πριν «μολύνει» τη σκέψη με ιστορίες και σενάρια εν θερμώ. Έτσι, χωρίς να τη συντηρούμε με σκέψεις κι αναπαραγωγή του συμβάντος μέσα μας, η προβληματική ενέργεια, αργά ή γρήγορα, θα πάψει να βρίσκει υποστήριξη κι αναπόφευκτα θα φύγει από τον οργανισμό μας μετουσιωμένη, ολοκληρώνοντας το σκοπό της. Η κατανόηση πως ο ανθρώπινος οργανισμός πρέπει να είναι ένας καθαρός αγωγός, κι όχι δοχείο αποθήκευσης, είναι κλειδί. Με αυτόν τον τρόπο, όχι μόνο θα απελευθερωθούμε αλλά θα εκγυμναστούμε πνευματικά, θα θεραπεύσουμε τη συγκεκριμένη αδυναμία, θα μάθουμε σταδιακά να διαχειριζόμαστε καταστάσεις και ουσιαστικά θα επιτελέσουμε αυτό που έχουμε έρθει να κάνουμε: την εξέλιξη. Κάποια στιγμή, το συμβάν που κάποτε μας δημιουργούσε αναταραχή, θα φτάσει στο σημείο να μας προσπερνάει αδιάφορα, διότι πλέον δε θα έχουμε τα ενεργειακά κενά για να «γατζωθεί» πάνω μας.
Τα παραπάνω, φυσικά, είναι μια πολύ απλή περιγραφή αντιμετώπισης εγωιστικών συμπεριφορών (νεύρων, στεναχώριας κτλ.), που πολλοί συγγραφείς και ειδικοί έχουν αναλύσει πολύ διεξοδικά. Πολλές από αυτές είναι χτισμένες από την παιδική ηλικία κι έχουν πολύ ισχυρά θεμέλια στην προσωπικότητα. Όταν κάποιος τολμήσει να άρει την επίδρασή τους, δε θα είναι εύκολο μετά από δεκαετίες τροφοδότησής τους. Θα συνεχίσουν να ζητούν την προσοχή επανειλημμένα, μέχρι να αποδυναμωθούν πλήρως και να χάσουν το άγκιστρό τους πάνω μας. Κι αυτό δεν επιτυγχάνεται διαβάζοντας άρθρα ή βιβλία, αλλά με πρακτική, τακτικό διαλογισμό, μόνιμη ενδοσκόπηση και εσωτερική συγκέντρωση.
Εδώ θα προσπαθήσουμε να χαρτογραφήσουμε τις ενδεχόμενες δύσκολες περιπτώσεις, μέσα από τις δυσμενείς πλανητικές όψεις, και να συνειδητοποιήσουμε πως όλες τους έχουν σκοπό την ενδυνάμωσή μας.
