Για τους περισσότερους εκπροσώπους των ζωδίων κάθε πληγή, χρειάζεται χρόνο για να επουλωθεί πλήρως. Το ίδιο ισχύει και για την συγχώρεση ή την αποδοχή της συγγνώμης, για μια πράξη ή συμπεριφορά που μας έχει απογοητεύσει πολύ. Η ικανότητα και ο γρήγορος χρόνος που χρειάζεται κάποιος μέχρι να μπορέσει να συγχωρέσει, δεν είναι τόσο εύκολη υπόθεση και είναι σπάνιο χαρακτηριστικό.
Ωστόσο όμως, υπάρχουν άτομα που δεν θέλουν να πέσουν στο ίδιο επίπεδο με τον «θύτη» και μη επιθυμώντας να ανταποδώσουν το κακό που τους έκανε, μπορούν να συγχωρέσουν κάποιον ειλικρινά και πλήρως. Τα άτομα αυτά δεν θα μπορούσε να είναι άλλα, από τα άτομα που ανήκουν στο ζώδιο των Ιχθύων, τα αγαπημένα παιδιά του Δία και του Ποσειδώνα, τα οποία γεννήθηκαν οπλισμένα με το χάρισμα της συγχώρεσης, την ικανότητα δηλαδή να μπορούν εύκολα να συγχωρήσουν δίχως όρια τους άλλους. Νοιώθουν πολύ καλύτερα να συγχωρέσουν κάποιον που τους πλήγωσε ή τους απογοήτευσε και τους είναι επίσης πολύ εύκολο να αποδεχτούν τη συγγνώμη των άλλων, όταν έχουν πέσει θύματα μιας ανεπίτρεπτης συμπεριφοράς.
Ο Δίας και ο Ποσειδώνας τους προίκισε με την ικανότητα της συγχώρεσης, τη συναισθηματική γενναιοδωρία, τη συν-αισθαντικότητα και την απουσία εγωκεντρισμού. Με αυτά τα χαρακτηριστικά σχετίζεται άμεσα και η προσωπική τους αίσθηση και πεποίθηση, ότι ζούμε σε έναν κόσμο και σε μια κοινωνία δικαίου. Αυτή η πεποίθηση, τους διευκολύνει να συγχωρούν εύκολα σχεδόν τα πάντα, αφού καταφέρνουν να μην τους διακατέχουν δύσκολα αισθήματα οργής, πικρίας, λύπης και εκδικητικότητας απέναντι στο θύτη. Αυτό σημαίνει πως μπορούν κάποια στιγμή, να συνεχίσουν, ανεμπόδιστα τη ζωή τους, χωρίς το ασήκωτο βάρος των αισθημάτων μίσους, οργής και εκδικητικότητας. Και το πιο σημαντικό είναι ότι η συγχώρεση τους είναι πλήρης, γιατί μόνο σε αυτήν την περίπτωση δημιουργείται εντός τους μια πραγματική αίσθηση λύτρωσης, ελευθερίας και αυτοεκτίμησης. Η δημιουργία μιας τέτοιας αίσθησης σημαίνει πως αυτός που έχει πληγεί μπορεί πλέον να εστιασθεί ανεμπόδιστα σε άλλα σημαντικά πράγματα στη ζωή και πως δεν παραμένει όμηρος μιας συνεχούς και επώδυνης αίσθησης πως είναι θύμα, αδικημένος ή ανάξιος και πως πρέπει οπωσδήποτε να πάρει εκδίκηση.
Όμως αν δεν ανήκει κάποιος στο Ζώδιο των Ιχθύων, αναρωτιέται πως είναι δυνατόν να συγχωρούμε τους πάντες και τα πάντα; Πως είναι δυνατόν να συμφιλιωνόμαστε κάποια στιγμή με την κατάσταση που μας έχει πληγώσει ή που εξακολουθεί να μας πληγώνει; Οι εκπρόσωποι των άλλων ζωδίων, θεωρούν ότι το να συγχωρούμε αυτούς που μας έβλαψαν, δεν είναι φυσιολογικό και το θεωρούν ακραίο ή προβληματικό, υποστηρίζοντας ότι κάποιοι συγχωρούν επειδή η αυτοεκτίμηση και ο αυτοσεβασμός τους βρίσκονται σε τόσο χαμηλά επίπεδα ώστε να μην αναγνωρίζουν καν το δικαίωμα στον εαυτό τους να μην θέλουν να το κάνουν, τουλάχιστον για όσο διάστημα δεν νιώθουν έτοιμοι για κάτι τέτοιο.
Καταρχήν να τονίσουμε ότι θα συμφωνήσουμε και θα συνταχθούμε με την πεποίθηση των Ιχθύων, πως η ειλικρινής και πλήρης συγχώρεση είναι θεϊκή και συμβάλει στο να αφήσουμε πίσω μας οδυνηρά συναισθήματα, με την προϋπόθεση, όμως ότι αυτή η συγχώρεση αφορά κυρίως σε «μικρότερης» σοβαρότητας καταστάσεις της καθημερινότητας και των διαπροσωπικών μας σχέσεων και όχι σε σοβαρής μορφής φαινόμενα ή εγκληματικές πράξεις. Διότι σε αυτές τις περιπτώσεις η συγχώρεση και η αποδοχή συγγνώμης, θεωρείται πολύ δύσκολη ως αδύνατη, από οποιοδήποτε άνθρωπο. Οι συνέπειες μιας τέτοιας, πολύ σοβαρής πράξης ή αδικίας δημιουργούν έντονα αισθήματα προσβολής ή αναξιότητας, που δύσκολα κάποιος μπορεί να αγνοήσει ή να λησμονήσει και χρειάζεται χρόνο, κόπο και υποστήριξη για να επουλωθούν οι πληγές.
Θα μπορούσαν άραγε πιο εύκολα από τους άλλους, οι Ιχθύες, να συγχωρέσουν ειλικρινά αυτόν που δολοφόνησε ή κακοποίησε σεξουαλικά το παιδί τους; Mια γυναίκα Ιχθύς θα μπορούσε πιο εύκολα από τους άλλους να συγχωρέσει τον βιαστή της; Ίσως ακόμα και οι Ιχθύες, να μην μπορέσουν να συγχωρέσουν πλήρως μια πολύ σοβαρή πράξη σε βάρος τους, αλλά να μπορέσουν πιο εύκολα από τους άλλους, σταδιακά να συμφιλιωθούν με αυτό τους συνέβη και αυτό να τους βοηθήσει να συνεχίσουν με αξιοπρέπεια τη ζωή τους.
Ας μην ξεχνάμε, εξάλλου, αυτό που έγραψε ο Άγγλος ποιητής Alexander Pope τον 18ο αιώνα: «Το να σφάλεις είναι ανθρώπινο, το να συγχωρείς θεϊκό», και θεός κανείς μας δεν είναι, αλλά ούτε και μπορεί ή χρειάζεται να γίνει…
Ας δούμε όμως τι μπορούμε να κερδίσουμε αν παραδειγματιστούμε από τους Ιχθύες και εφαρμόσουμε στην καθημερινότητα μας την συγχώρεση στη ζωή μας :
Κυρίως θα καταφέρουμε να μη συσσωρεύσουμε τόσο μεγάλη πίκρα και θυμό μέσα μας, που μπορεί να μας οδηγήσει, τελικά, στο να μην τολμούμε στη συνέχεια να δημιουργήσουμε στενές σχέσεις εμπιστοσύνης με άλλους, με ότι αυτό συνεπάγεται για την ψυχική και σωματική μας υγεία αλλά και για την ποιότητα της ζωής μας γενικότερα. Επιπλέον η συγχώρεση συμβάλει στο να αφήσουμε πίσω μας οδυνηρά συναισθήματα και να λυτρωθούμε από το δυσβάσταχτο πολλές φορές βάρος τους, να μπορέσουμε να εμπιστευθούμε και πάλι τους άλλους και να επενδύσουμε, στις σχέσεις μας μαζί τους, συναισθήματα που ενώνουν και εμπνέουν. Είναι με λίγα λόγια ο τρόπος που επιλέγει κάποιος ώστε να διατηρήσει την εσωτερική και εξωτερική του ισορροπία. Όταν κάποιος καταφέρει να συγχωρέσει το άτομο που τον έχει πλήξει, αυτό σημαίνει πως δεν τρέφει πλέον «αρνητικά» και καταστροφικά αισθήματα για το άτομο αυτό αλλά ούτε και για τις όποιες πράξεις του. Ο Francis Bacon, Άγγλος φιλόσοφος, πολιτικός, συγγραφέας και επιστήμονας είπε: «Αυτός που δεν προτίθεται να συγχωρέσει τους άλλους καταστρέφει τη γέφυρα που κάποια στιγμή ο ίδιος θα χρειασθεί να διαβεί»…
Η χαρακτηριστική ικανότητα συγχώρεσης των Ιχθύων, έχει μεγάλη αξία, γιατί μπορούν και συγχωρούν ακόμα και τον ίδιο τους τον εαυτό για διάφορα λάθη ή ανεπάρκειες. Και αυτός είναι ένα ακόμα σπουδαίος λόγος, για να το ξανασκεφθούμε και οι υπόλοιποι να εφαρμόσουμε στη ζωή μας τη συγχώρεση! Γιατί έχει αποδειχθεί ότι η σκληρή αυτοκριτική απέναντι στον εαυτό μας για κάποια προσωπική αδυναμία μας ή για κάποια λάθη που έχουμε κάνει, οδηγεί στην χαμηλή αυτοεκτίμηση και στην αίσθηση ότι είμαστε ανάξιοι ή ανεπαρκείς. Ενώ αν συγχωρήσουμε τον εαυτό μας τότε η αίσθηση που θα έχουμε για εμάς θα είναι ότι είμαστε φυσιολογικοί άνθρωποι με ανθρώπινες αδυναμίες και ότι κάνουμε φυσιολογικά λάθη. Και επιπλέον, όταν πάψουμε να είμαστε ανελέητοι κριτές του εαυτού τους, τότε θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε με την ανάλογη επιείκεια τις «αδυναμίες» ή «ανεπάρκειες» και των άλλων γύρω μας. Ο δρόμος της ζωής δεν είναι ποτέ ευθύς και πάντα συμβαίνουν πράγματα που μπορεί να ανατρέψουν τα πάντα. Η ικανότητα να μπορούμε να συγχωρούμε μπορεί να αποτελέσει έναν πολύ αποτελεσματικό τρόπο αποκατάστασης μιας ανισορροπίας που μπορεί ανά πάσα στιγμή να σημαδέψει τη ζωή μας.
Πηγές : i-psyxologos.gr – Αποσπάσματα από άρθρα του Σάββα Ν. Σαλπιστή, Κλινικού Ψυχολόγου-Ψυχοθεραπευτή.
Από την Μαίρη Ζουραράκη
