1ος – 7ος οίκος
Είναι το γράμμα που σκοτώνει, πόσα γράμματα έχω γράψει για να μπορέσω να φτάσω τον ανώτερο μου εαυτό. Αυτόν που θέλει πολλά, που ζητάει και κλαίει που δεν τα έχει, σαν ένα παιδάκι που δεν του παίρνουν παγωτό. Πάντα ζητάς το παγωτό από τη μαμά σου η οποία είναι το πρώτο πρόσωπο που έρχεσαι σε επαφή, η πρώτη μυρωδιά, η πρώτη αίσθηση, ο πρώτος χτύπος καρδιάς που ακούς, είναι και η πρώτη μορφή η οποία θα σου πει το όχι, ενδέχεται να το κρατήσει αυτό το όχι ως το τέλος χωρίς να το κάνει ποτέ ούτε καν ίσως. Η σχέση μας με τη μητέρα πάντα αντιπροσωπεύει την πρώτη μας επαφή με τον άλλον. Τον απέναντι. Ό,τι δε μας έχει δώσει η μητέρα εμείς πάμε και το ζητάμε από τους άλλους, τους απέναντι, αυτό είναι και ο πρώτος με τον έβδομο οίκο και ο πρώτος οίκος είμαστε εμείς, εγώ, me myself and I. Μα για πόσο αυτός ο οίκος μπορεί να μείνει ανικανοποίητος, θλιμμένος, αυτοκαταστροφικός και πόσο καιρό μπορεί αυτός ο οίκος να ζητάει εκλιπαρώντας και να πληγώνεται…
Ποιος όμως αντέχει να ζει ελεύθερος;
Θα σταματήσει μόνο όταν μάθουμε να ξεχωρίζουμε τον εαυτό μας από την ψυχή μας, η ψυχή μας είναι το ένστικτο, είναι αυτό το οποίο πολλές φορές δεν εμπιστευόμαστε, είναι αυτό που νιώθουμε μέσα μας βαθιά ότι πρέπει να κάνουμε και δεν τολμά το εγώ. Γιατί το εγώ πάντα μπαίνει σε ένα καλούπι για να εξυπηρετήσει μία κοινωνία, ένα μικρόκοσμο, μία οικογένεια, μία σχέση, η σχέση αυτή μπορεί να είναι συντροφική, μπορεί να είναι παιδιού μάνας, μπορεί να έχει οποιαδήποτε μορφή. ΑΝ όλοι σταματούσαμε να λειτουργούμε με το εγώ, ο κόσμος θα ήταν τελείως διαφορετικός γιατί όλοι θα ακολουθούσαμε το μονοπάτι της ψυχής και όλοι θα βλέπαμε την αλήθεια ή αλήθεια όμως δεν έχει καλούπι, μορφή, είναι απελευθερωτική, αισιόδοξη και προσφέρει ασφάλεια συναισθηματική και πνευματική γι’ αυτό κάνεις δεν την επιλέγει, όλοι διαλέγουν το εγώ πιστεύοντας ότι η εμμονή και η επιμονή είναι πιο εύκολη ενώ είναι τελείως το αντίθετο. Το εγώ έχει κανόνες και όρους, όρους που θέτει η κοινωνία στο εγώ και όρους που θέτει το ίδιο το εγώ στο εγώ δηλαδή όρους που θέτουμε οι ίδιοι στον εαυτό μας. Το εγώ θέλει σκλάβους και η ψυχή ελευθερία. Ποιος όμως αντέχει να ζει ελεύθερος;
Τα θέλω του εγώ είναι τελείως διαφορετικά από τα θέλω του εγώ του άλλου!
Το Αμέρικαν ντριμ…Πρέπει να είσαι επιτυχημένος, πρέπει να είσαι όμορφος, πρέπει να έχεις καλή οικογένεια, πρέπει να έχεις οικογένεια, πρέπει να αγαπάς τους γονείς σου, πρέπει να έχεις μια καλή δουλειά, πρέπει να είσαι υπεύθυνος, πρέπει να είσαι καλός πολίτης, καλή κόρη, καλός γιος, καλή αδερφή, καλή μάνα, καλή σύζυγός, να είσαι σεξουαλική το βράδυ, να είσαι νοικοκυρά το πρωί και το μεσημέρι αν προλάβεις πίνεις κι ένα καφέ, αν είσαι άντρας πρέπει να είσαι σκληρός αλλά και ευαίσθητος, πρέπει να είσαι παραγωγικός, πρέπει να είσαι υπόδειγμα στην οικογένεια γιατί είσαι το αρσενικό. Αρχετυπικοί ρόλοι που προκαλούν κρίσεις πανικού, αν το σκεφτεί κανείς για έναν μέσο άνθρωπο. Μια ταλαιπωρημένη ζωή κυνηγώντας ένα όνειρο, ένα όνειρο το οποίο είναι άχρηστο για τους περισσότερους διότι όλα αυτά δεν εξαρτώνται μόνο από εμάς, εξαρτώνται και από άλλους. Οι άλλοι πάντα μας κάνουν τη ζωή δύσκολη διότι το εγώ, δηλαδή εμείς, θέλουμε να ικανοποιήσουμε εμάς αλλά και τους άλλους κάτι το οποίο είναι αδύνατο, διότι τα θέλω του εγώ είναι τελείως διαφορετικά από τα θέλω του εγώ του άλλου και έτσι περνάνε τα χρόνια και αναρωτιόμαστε “γιατί είμαι τόσο δυστυχισμένος, γιατί δεν τα καταφέρνω, τι κάνω λάθος;”
Και πάνω στην ώρα της απορίας αυτής, έρχεται ο έβδομος οίκος. Ο απέναντι σηκώνει τον καθρέφτη και είναι ένας αντικατοπτρισμός όλων των ανασφαλειών και των φοβιών που έχουμε, γιατί οι φοβίες είναι τελείως διαφορετικές από το φόβο, οι φοβίες είναι κάτι το οποίο δεν έχει γίνει ποτέ αλλά φοβόμαστε μη γίνει, ενώ φόβος είναι ένα συναίσθημα που το έχουμε νιώσει και φοβόμαστε μην το ξανάνιώσουμε. Οι άλλοι πάντα είναι εκεί για να μας υπενθυμίζουν τις ανασφάλειές μας να μας θυμίζουν το πληγωμένο εγώ, προκαλώντας γεγονότα για να ενεργοποιηθεί το κάρμα. Συνήθως τονίζουν κιόλας ότι τίποτα δεν εξαρτάται από εμάς, όσο κι αν εμείς πιστεύουμε το αντίθετο, παλεύοντας να έχουμε τον έλεγχο και την εγγυημένη ασφάλεια. Δίνοντας χώρο στους άλλους και δίνοντάς τους το δικαίωμα, να έχουν την δύναμη του να επηρεάζουν τις αντιδράσεις μας, τις συμπεριφορές μας, την διάθεσή μας και όλη μας τη ζωή, έτσι λειτουργούμε τον χάρτη μας πάντα δύσκολα. Η δύσκολη εκτέλεση του χάρτη είναι να προσπαθούμε να καταφέρουμε κάτι για να ικανοποιήσουμε το εγώ μας, για να πείσουμε τους άλλους ότι είμαστε άξιοι, να προσπαθούμε να καταφέρουμε κάτι το οποίο ο άλλος μπορεί απλά να είναι αδιάφορος.
Στον έβδομο οίκο είναι και ο χώρος που δίνουμε στους άλλους, κατά πόσο εισβάλουμε στον χώρο τους και το κατά πόσο τους παραχωρούμε περιθώριο να εισβάλλουν εκείνοι στον δικό μας. Εμείς δίνουμε το δικαίωμα, ωστόσο όταν το πάρουμε από τον απέναντι μας, τότε ο άλλος δεν έχει καμία δύναμη πάνω μας. Ο τρόπος για να πάρουμε αυτό το δικαίωμα από τον άλλον είναι με το να σταματήσουμε να ζητάμε κάτι από αυτόν και πάνω απ’ όλα να απαιτούμε κάτι από τον εαυτό μας.
Ο έλεγχος κρύβει μία εμμονή, ότι εγώ λέω το σωστό, ότι εγώ κρίνω, ότι πρέπει να γίνει ότι λέω, ότι εγώ είμαι ο δικαστής!
Η υπέρβαση του εγώ είναι το σημαντικότερο βήμα, όταν μπορέσουμε να υπερβούμε τα θέλω και τις απαιτήσεις μας, τότε μόνο μπορούμε να απελευθερωθούμε. Ένα πρώτο βήμα για να το καταφέρουμε είναι να γράψουμε ένα γράμμα στον εαυτό μας να πάμε πίσω την σκέψη μας από τότε που ήμασταν παιδιά, πόσα πράγματα θέλαμε να έχουν γίνει στη ζωή μας τα οποία δεν έγιναν ποτέ, πόσες προσδοκίες είχαμε οι οποίες δεν εκπληρώθηκαν, πόσες πληγές αποκτήσαμε προσπαθώντας να πετύχουμε κάτι, πόσες απορρίψεις φάγαμε γιατί απλά δεν αποδεχόμασταν ποιοι ήμασταν και πόσες φορές έχουμε προσπαθήσει να έχουμε τον έλεγχο στα πάντα, ενώ είναι τόσο αστείο γιατί πολύ απλά ο έλεγχος είναι μία ψευδαίσθηση. Ο έλεγχος είναι μία ψευδαίσθηση στην οποία ζουν οι περισσότεροι, θεωρούν ότι μπορούν να κοντρολάρουν τον άλλον να κάνει αυτό που θέλουν, μόλις ικανοποιηθούν θα βρουν καινούργιο αίτημα και ξανά… έτσι γίνονται τύραννοι ή δικτάτορες. Ο έλεγχος κρύβει μία εμμονή, ότι εγώ λέω το σωστό, ότι εγώ κρίνω, ότι πρέπει να γίνει ότι λέω, ότι εγώ είμαι ο δικαστής και ότι εγώ ορίζω το σωστό ενώ στην ουσία κανείς δεν ξέρει το σωστό για τον άλλον, ακόμα περισσότερο δεν ξέρει το σωστό για τον ίδιο του εαυτό. Συνήθως οι άνθρωποι που φέρονται έτσι είναι οι πιο ανασφαλείς αλλά φορούν την κατάλληλη μάσκα έως ότου εμείς τους την βγάλουμε.
Το σημαντικό είναι να μείνουμε κυρίαρχοι του εαυτού μας και των σκέψεών μας.
Όταν ξεπεράσουμε το εγώ ότι και να κάνουν οι άλλοι δε μας επηρεάζει πολύ απλά διότι είμαστε σίγουροι για εμάς, χωρίς να έχουμε ένα τονισμένο εγώ, οι συμπεριφορές μας αλλάζουν, αλλάζει η βάση της λογικής και εμπιστευόμαστε το ένστικτό μας. Το πιστεύω μας, όταν εμείς καταφέρουμε να πιστέψουμε σε εμάς, δεν έχουμε λόγο να το επιδεικνύουμε διότι οι άλλοι το αντιλαμβάνονται και αρχίζουν να μας αντιμετωπίζουν διαφορετικά. Εκεί γίνεται και ένα ξεκαθάρισμα με τους γύρω για το ποιος θα μείνει στην ζωή μας, το οποίο είναι αναγκαίο. Το σημαντικό είναι να μείνουμε κυρίαρχοι του εαυτού μας και των σκέψεών μας. Αν κάνουμε στην άκρη το εγώ, ακολουθήσουμε το ένστικτό μας και το μονοπάτι της ψυχής μας, την αλήθεια μας, όλη η ζωή παίρνει άλλη μορφή, αλλάζει ο τρόπος που βλέπουμε τον κόσμο γύρω μας, αλλάζει ο τρόπος που βλέπουμε τον απέναντι μας, αναγνωρίζουμε συμπεριφορές, αναγνωρίζουμε τις ανασφάλειες και έτσι μέσα μας έχουμε μία κατανόηση, μία αγάπη, δεν υπάρχει κριτική, θυμός, δεν υπάρχει κάποια διάθεση τοξική. Όλοι οι άνθρωποι οι οποίοι έρχονται κοντά μας έρχονται να μας μάθουν κάτι, είναι κι αυτοί ψυχές που έχουν το δικό τους μονοπάτι να βρουν. Οι περισσότερες είναι χαμένες χρειάζονται βοήθεια παρόλα αυτά όταν εμείς καταφέρουμε να λειτουργούμε με την ψυχή δεν μπορούμε να έχουμε δίπλα μας ανθρώπους με υπέρ τονισμένο το εγώ, διότι η δόνησή μας είναι τόσο διαφορετική από τη δική τους που το πιθανότερο είναι να μην μας αντέχουν και να αποχωρήσουν. Είναι κάτι το οποίο δεν πρέπει να μας φοβίζει παρά να μας χαροποιεί γιατί καταφέρνουμε να ανεβάσουμε δόνηση και να πλησιάσουμε τον ανώτερο εαυτό μας. Αυτόν τον εαυτό που είναι πολύ κοντά στο Θεό, όποιος θεός και να είναι αυτός.
Μόνο μέσα από την καταστροφή μπορεί να γεννηθεί κάτι…
Το παιχνίδι με τον πρώτο και τον έβδομο οίκο έγκειται στην αναγνώριση του ποιος είμαι, ποιο είναι το μονοπάτι μου και ποιοι είναι οι άλλοι που έρχονται να εισβάλλουν στο χώρο το δικό μου για να με πάρουν μακριά από το ζητούμενό μου. Το ζητούμενό μου φυσικά είναι η εκπλήρωση μιας πορείας την οποία πρέπει να χαράξω εγώ και τον δρόμο θα τον δείξουν οι απέναντι στον έβδομο οίκο, είναι οι άνθρωποι οι οποίοι είναι οι αδερφές ψυχές μας. Πολλοί θα νομίζετε ότι οι αδερφές ψυχές είναι αυτοί που συμφωνούν μαζί μας αλλά θα σας απογοητεύσω. Συνήθως αυτοί είναι οι άνθρωποι που μας φέρονται με το σκληρότερο τρόπο, είναι αυτοί που έρχονται εδώ να μας δείξουν τον άσχημο εαυτό τους ενεργοποιώντας τα αρνητικότερα σημεία του χαρακτήρα μας, να ξυπνήσουν τα κρυμμένα ένστικτα που δεν θέλουμε να δείξουμε σε κανένα ώστε αργότερα να βρούμε εμείς την ομορφιά και το καλύτερο μας εαυτό. Μόνο μέσα από την καταστροφή μπορεί να γεννηθεί κάτι και έτσι έρχονται οι άλλοι να μας καταστρέψουν και να καταφέρουμε να δούμε ποιοι είμαστε εμείς και το ζητούμενό μας. Είναι αυτοί που πρέπει να συγχωρήσουμε και να αγαπήσουμε περισσότερο από όλους, να τους πούμε ευχαριστώ για το μάθημα, να τους απελευθερώσουμε, να απεμπλακούμε συναισθηματικά και να προχωρήσουμε. Στην πορεία ίσως να έρθουν άνθρωποι οι οποίοι να είναι ομοϊδεάτες, να μας συντροφεύουν σε αυτό το μονοπάτι, εάν τους βρούμε θα είμαστε τυχεροί. Υπάρχουν και καθοδηγητές οι οποίοι είναι οι άνθρωποι που μας δίνουν μία ιδέα την οποία εμείς δεν μπορούμε να αντέξουμε εάν δεν είναι κατάλληλη στιγμή για την αλλαγή μας. Δεν θα μπορέσουμε να το ακούσουμε αυτό που θα μας πουν, θα το αμφισβητήσουμε ή στην καλύτερη θα το κάνουμε πέρα. Όταν όμως έρθει η σωστή στιγμή η πληροφορία αυτή θα φανερωθεί, γιατί περνάει στο υποσυνείδητο και όταν χρειαστεί θα την επαναφέρουμε στο συνειδητό για να την αναλύσουμε και να δούμε αν έχει κάτι να μας πει, έτσι και τώρα μπορείτε να πάρετε την πληροφορία και να την κάνετε ότι θέλετε.
Εγώ απλά είμαι εδώ να σας πω ότι προχωρώντας παρακάτω θα δείτε ότι η ζωή έχει τόσες εκφάνσεις, τις οποίες δεν είχατε ποτέ φανταστεί και θα μπορέσει να ανοίξει το μονοπάτι σας. Οι δυσκολίες όταν θα έρχονται θα μπορέσετε να τις αντιμετωπίσετε τελείως διαφορετικά θα έχετε εργαλεία και την σημαντική γνώση η οποία θα διαφοροποιεί την αντιμετώπιση, μαζί και την αντίδρασή σας, κατά μεγάλο βαθμό. Όταν φτάσετε στο σημείο να εκπλήσσεστε με εσάς τότε θα έχετε κάνει ένα μεγάλο βήμα εξέλιξης.
Ο πρώτος και ο έβδομος οίκος είναι ένα τάνγκο για δυο, όταν πέσουν οι μάσκες και φανερωθούν το πρόσωπο και τα μάτια τότε θα μπορέσουμε να δούμε μέσα στην ψυχή την δίκή μας και του άλλου. Αν σας φοβίσει η ματιά του άλλου πάρτε το μάθημα και φύγετε. Μια στιγμή αρκεί για πάντα… Όπου υπάρχει αρχή υπάρχει και τέλος… μόνο η πορεία σας δεν τελειώνει ποτέ…
Από τη Μαριόλγα Φαράντου
