Από τις πιο περίεργες περιόδους της ζωής μου ήταν η αναμονή των βαθμών εξαμήνου στο γυμνάσιο. Θυμάμαι το άγχος που συνόδευε το άνοιγμα σε εκείνο το καρτελάκι. Πως τα πήγα; Έτσι νιώθω σα να είμαι στα πρόθυρα μιας βαθμολογίας Κρόνιας επιστροφής, της δεύτερης της ζωής μου και αναρωτιέμαι για τον προβιβασμό. Περπατάς τη ζωή, μαζεύεις εμπειρίες, εύχεσαι, δημιουργείς πραγματικότητες και έρχεται η στιγμή της βαθμολογίας.
Ποιος όμως είναι ο Δάσκαλος και τι μας ζητάει; Ακούγοντας για τον Κρόνο, έρχεται στον νου ο φόβος για τον πλανήτη που περισσότερο από όλους φαίνεται να περιορίζει την ελευθέρια, να δίνει ευθύνες, να ζητά πειθαρχεία και να καθορίζει το πεπρωμένο. Είναι άραγε όμως μόνο ο κύριος του Τέλους και του Κάρμα με την έννοια μιας αναπόφευκτης μοίρας, πόνου και σκληρών μαθημάτων; Για όλους εμάς που προχωράμε το μονοπάτι της αναζήτησης του εαυτού, ποιο μπορεί να είναι το αληθινό νόημα του φοβικού αυτού συμβόλου και τι αντιπροσωπεύει η επιστροφή του στο γενέθλιο σημείο του, στον χάρτη μας;
Δεν υπάρχει τελειότητα υπάρχει μόνο το δικό μας φωτεινότερο και πληρέστερο πρόσωπο.
Στον δυαδικό κόσμο, τον κόσμο των αντιθέτων δυνάμεων και των πολώσεων που ζούμε, προφανώς δεν είναι δυνατόν να βλέπουμε μόνο την όψη του κακεργέτη πλανήτη, χωρίς να κάνουμε τον κόπο να ψάξουμε να δούμε και την άλλη του διάσταση. Ο Κρόνος είναι απαγόρευση εμπόδια και πειθαρχεία ναι! Αλλά, το δώρο του είναι ότι μόνο μέσα από αυτά τα δύσκολα μαθήματα ο άνθρωπος που έχει την τάση να αποφεύγει τον πόνο, ανοίγεται αναγκαστικά σε μια διαδρομή ψυχικής εξέλιξης, σε μεγαλύτερη συνειδητότητα και τελικά έρχεται κοντύτερα στην αίσθηση που αφήνει το πλήρες. Ο Κρόνος έχει εκπαιδευτική αξία, μέσα από τον πόνο και τις μάχες που δίνουμε, από τη συνειδητοποίηση των διαφορών που έχουν οι προσωπικές μας αξίες με τις αξίες των άλλων. Ο ρόλος του Κρόνου είναι να μας φέρει αντιμέτωπους με τις ευθύνες μας, τις επιλογές μας, τις ευχές μας, τη συμβατότητα των λόγων και πράξεων, το ήθος, με την τήρηση των δικών μας προσωπικών αξιών. ‘Έρχεται να ρίξει φως στις ασχήμιες μας, στην σκοτεινή πλευρά του εαυτού μας, να την κατανοήσουμε για να έρθουμε σε ειρήνη μαζί της. Έτσι μόνο προχωράμε συμφιλιωμένοι με τον πραγματικό μας εαυτό. Δεν υπάρχει τελειότητα υπάρχει μόνο το δικό μας φωτεινότερο και πληρέστερο πρόσωπο.
Ο προβιβασμός για μας με τον Κρόνο στους Ιχθύες, της αδύναμης αυτής έκφρασης της ποιο προσωπικής μορφής δύναμης, στην οποία ο άνθρωπος στηρίζεται για να χειριστεί και να προστατευτεί από το περιβάλλον του, ο παράξενος αυτός συνδυασμός της έλλειψης και επιβολής ταυτόχρονα ορίων, στο τσεκάρισμα της δεύτερης επιστροφής του μπορεί να σημαίνει ότι ήρθε η ώρα που πια δεν χρειάζονται εξωτερικοί αμυντικοί μηχανισμοί μεγάλου βεληνεκούς, γιατί το οικοδόμημα μας είναι πιο γερό από όσο νομίζουμε, ξεγυμνωμένο και αναγκαστικά δουλεμένο μέσα από μοναχικές, επίπονες διαδικασίες και μάλλον έτοιμο να σταθεί και μόνο του.
Ας δουλέψουμε συστηματικά τον Κρόνο τον πλανήτη του Χρόνου και του Τέλους με την έννοια όμως της Τελειότητας, χωρίς φόβο και σταθερά προς αυτήν την ανθρώπινη ιδιότητα αρμονίας που λέγεται πληρότητα.
*Απροσδιόριστα μεγάλο χρονικό διάστημα
Από την Ειρήνη Βασιλειάδου
