Ως παιδάκι είχε αγαπημένο βιβλίο το “Εμείς κι ο κόσμος’’ και στρωνόταν μπροστά στην τηλεόραση για τα ντοκυμαντέρ του National Geografic. Ως ενήλικας είναι ο φίλος που θα πάρεις να ρωτήσεις τι στην ευχή είναι αυτός ο «κονστρουκτιβισμός» που σου πέταξε η Κικίτσα προχτές σκεπτική κι εσύ την κοιτούσες σαν παράξενο πουλί, ή αν δεν είναι και τόσο κουλτουριάρης, πότε θα ξεκινήσετε αυτό το ταξιδάκι που λέγατε για να σας φύγει κι η μαυρίλα, διότι αυτά τα παιδιά, οι Τοξότες, είναι η χαρά της ζωής.
Διότι ο Τοξότης, το έχει ψάξει το θέμα λιγουλάκι. Όχι μόνο για να μάθει, αλλά για να νιώσει. Ακόμα κι αν δεν πρόκειται για τέρας μορφώσεως, προσπαθεί να πάρει όλα όσα του χρειάζονται για να δομήσει την κοσμοθεωρία του, με απώτερο σκοπό να την μεταφέρει. Έχει ερωτηματικά ο άνθρωπος. Όχι απ’ αυτά του Διδύμου που προκαλούνται από φυσική περιέργεια. Από τα άλλα, τα πιο δύσκολα. Ο Τοξότης έχει συλλέξει υλικό από το βαθύ περιβάλλον του Σκορπιού και ρωτάει «Μετά από όλη αυτή την αναζήτηση τι προκύπτει; Που πάμε; Ποιο το νόημα;», (Τι εννοείς το νόημα ποιου; Για έναν Τοξότη των πάντων). Υπάρχει μία εγγενής ανάγκη αποκωδικοποίησης της ζωής, του κόσμου. Και όταν καταλήγει σε απαντήσεις θέλει να τις διαδώσει παντού, έχοντας την ακλόνητη πεποίθηση ότι κατέχει την αλήθεια. Κι όταν λέμε ακλόνητη, το εννοούμε. Αν έχετε συναντήσει Τοξότη να υπερασπίζεται τις απόψεις του, καταλαβαίνετε περί τίνος πρόκειται. Αγαπάει την πρόοδο, την επέκταση, που είναι και η μαγική του λέξη. Έχει ανάγκη να δει τον κόσμο, να φύγει από τα στενά πλαίσια που του δόθηκαν, γι’ αυτό κι είναι το ζώδιο που ταξιδεύει περισσότερο από κάθε άλλο, διαβάζει, ενδιαφέρεται για τις θρησκείες και τους λαούς, μαθαίνει ξένες γλώσσες.
Αυτός είναι κι ο λόγος που οι Τοξότες θεωρούνται ως ένα από τα πιο δύσκολα ζώδια σε ό,τι αφορά τις σχέσεις. Νιώθουν ασφυκτικά με τους περιορισμούς και τα όρια. Όσοι έχουν σύντροφο Τοξότη, θα πρέπει να ξέρουν ότι δεν αντέχει τα καλούπια και η αντίδραση σε περίπτωση στριμώγματος θα έρθει όπως και να ‘χει. Υπάρχει και η άλλη πλευρά βέβαια, του τοξοτίσιου εκείνου τύπου που δεν εξελίχθηκε πολύ και η φιλοσοφία του παρέμεινε στο “ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο -ξέρετε ποιος’’. Μια ζωή την έχουμε κι ό,τι γίνει έγινε. Κι έτσι, όσο ονειρεύεται ότι η τύχη του δεν θα τον προδώσει και κάπου τον περιμένει ένα τσουβάλι λίρες, αφήνεται έρμαιο των γήινων, παροδικών απολαύσεων, και μαντέψτε: Το αναγάγει σε φιλοσοφική άποψη. Κάπως έτσι, του έχει βγει η ρετσινιά του επιπόλαιου. Αυτό οφείλεται και σε κάτι άλλο: Ο Τοξότης ναι μεν μαθαίνει, ψάχνει αλλά λειτουργεί και με το ‘’δε βαριέσαι’’ χωρίς δεύτερη σκέψη. Αυτό που ένας Παρθένος θα περάσει από κόσκινο, ο Τοξότης μπορεί να το υιοθετήσει αβίαστα, χωρίς να το πολυπαιδέψει, γεγονός που συχνά οδηγεί σε απογοητεύσεις.
Για να είμαστε όμως δίκαιοι, η επιπολαιότητα που συχνά του καταλογίζεται οφείλεται και σε κάτι άλλο: Είναι καλοί οι Τοξότες. Έχουν μία βαθιά πίστη ότι όλα στο τέλος θα πάνε καλά. Δεν κρατούν κακίες και δείχνουν εμπιστοσύνη που ακόμα κι αν γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης, θα συγχωρήσουν γιατί είναι μεγαλόψυχοι. Γελούν πολύ, γελώντας μπορεί να σου περιγράψουν ότι διανύουν την δυσκολότερη φάση της ζωής τους, αλλά δεν βαριέσαι αδερφέ; (να το πάλι). Όλα περνούν. Αισιοδοξία, το μεγάλο του προσόν. Είναι «κιμπάρηδες» και δοτικοί, η ανάγκη τους να διασπείρουν αυτά που έμαθαν ή αυτά που έχουν, δεν προβλέπει τσιγγουνιές κι είναι ένας απ’ τους λόγους που γίνονται καλοί δάσκαλοι. Σε κάθε περίπτωση, ο Τοξότης θα συλλογιστεί πάνω σε ζητήματα δικαίου και ηθικής και θα χτίσει ένα εσωτερικό σύστημα που δύσκολα θα απαρνηθεί για τον εαυτό του και τους άλλους. Αν θυμηθούμε τον Δία που είναι ο κυβερνήτης του Τοξότη, θα καταλάβουμε πως και γιατί.
Το ουσιαστικό θέμα που θα πρέπει να διαπραγματευτεί όμως ένας Τοξότης, είναι ο στόχος. Ενώ έχουμε το βέλος, ο στόχος συχνά λείπει. Όποιος στόχος κι αν είναι αυτός. Η τάση του να μην βλέπει σύνορα μιλώντας και μεταφορικώς, για συνεχή επέκταση, η πληθωρικότητα του και η ανάγκη του για αλλαγές λόγω της ευμετάβλητης φύσης του, δημιουργεί ένα αχανές περιβάλλον που όλο και αυξάνεται συσσωρεύοντας ό,τι μπορεί να είναι σημαντικό για εκείνον, όποιας μορφής κι αν είναι. Όμως και τα πλαίσια, έχουν λόγο ύπαρξης και χωρίς αυτά, χάνεται στην μετάφραση. Έρχεται η στιγμή που κατανοεί ότι όλο αυτό μπορεί να μην έχει τέλος και η φυσική του τάση για φιλοσοφική ερμηνεία των πάντων, θα τον οδηγήσει στο να καταλήξει ότι όλα είναι μάταια. Γι’ αυτό και συχνά συναντάμε μηδενιστές Τοξότες, που έχουν καταλήξει ότι τελικά, δεν υπάρχει τίποτα. Ποιος ξέρει, ίσως αυτή η πεποίθηση να τους κάνει να νιώθουν κάποιο είδος ελευθερίας.
Μετά από όλα αυτά, δεν είναι να δύσκολο να φανταστούμε γιατί ο Κρόνος, ο πλανήτης των ορίων, είναι πιο «δύσπεπτος» για τους Τοξότες. Έχουν λόγους να χαμογελούν μιας και απομακρύνεται από εκείνους. Ευχόμαστε να πήραν ουσιαστικά μαθήματα και να συνεχίσουν με αισιοδοξία.
